Both visitors to the Holy Land seeking signs of the Invisible manifest in its Disneyland of conflicted faiths and those trapped within its nightmare of walls, checkpoints, razor wire, pervasive surveillance, universalized violence, identitarian politics, and the tyranny and terror of one of our world’s most horrific regimes of force and control are here become the ghosts of the Holocaust; Israel echoes with the silent screams of stolen voices and the devouring shadows of a history weaponized in service to power as narratives of victimization and security as power, a strategy designed to first break our solidarity with division and fascisms of blood, faith, and soil as falsification and then dehumanize and subjugate us as masters and slaves and as genocide and ethnic cleansing.
Israel as a dream of refuge and of universal brotherhood and love has been betrayed and subverted by Israel as a xenophobic theocracy, military empire, and slave camp; here Auschwitz has been institutionalized on a national scale, its former prisoners now its guards.
Why would anyone choose to recreate a hell they had escaped from, even as its masters rather than its slaves?
I understand all too well the seduction of power as security in a world of hostile and chaotic forces, and how overwhelming and generalized fear can be shaped by authority to centralize power by offering us loaned power over Others as figures of existential threats; to be the arbiter of virtue through force and control. But security is an illusion, the state as embodied violence obeys Newton’s Third Law of Motion and creates its own Resistance, and our common pain unites us in ways which transcend the Wagnerian Ring of fear, power, and force, which only love can free us from.
Love as solidarity in action can redeem the flaws of our humanity and the brokenness of the world, Tikkun Olam in Hebrew, and liberate us to live as guarantors of each other’s humanity.
As I wrote on the first anniversary of the Third Intifada on this night two years ago; This must be the most written about, studied, debated, experimented with and fought over issue in global politics since the Second World War of which it is a result, this nation wherein one people are divided by history as Israelis and Palestinians, and a measure of our humanity, as the classic example of the double minority; what do you do with one city and one nation claimed by two historical communities, as a basis of identity as faith and nationality and the consequences and praxis of identity politics as violence?
Here a nation and a people are riven by dissociative identity disorder, conflicted and locked in titanic struggle as with the fragmentation of identity, memory, and consciousness of multiple personalities, madness on a national and civilizational scale born of the legacies of history and life disruptive events, epigenetic trauma, grief, terror, guilt, and despair.
In the duality of Israel and Palestine are made plain the origins of evil as violence and tyranny in the recursive and interdependent Wagnerian Ring of fear, power, and force, as overwhelming and generalized fear and existential threats are weaponized in service to power by authority, which forms carceral states of force and control as unequal power and embodied violence, through elite hierarchies and divisions of belonging and otherness and fascisms of blood, faith, and soil.
Here fascism as a systemic evil operates as possession and theft of the soul. What can we do about it? As Lenin asked in his essay of 1902; “What is to be done?” How free ourselves of the systemic forces of our subjugation to authority, elites, and those who would enslave us?
We must first recognize and be cautious of those who claim to speak for us and act in our name, for this is a primary strategy of fascism. To free ourselves of the lies and illusions, falsification and rewritten histories, conspiracy theories and alternate realities through which we become dehumanized, we must be truthtellers engaged in the pursuit of truth as a sacred calling, and perform the Four Primary Duties of a Citizen; Question Authority, Expose Authority, Mock Authority, and Challenge Authority.
We must second seize our self-ownership and autonomy in refusal to submit to authority, for the great secret of power is that it is empty and hollow, and is delegitimized through refusal to trust and believe authority, and of force that it is brittle and finds its limit at the point of disobedience. Simple acts, but also inherent powers of human being which cannot be taken from us; for who refuses to submit is free, and becomes Unconquerable.
Always there remains the struggle between the masks that others make for us, and those we make for ourselves. This is the first revolution in which we all must fight; the struggle for self-ownership and for freedom of identity.
There is no just authority.
Tonight I sit at home among the vast darkness of my hills, a night which follows days of rain and filled with the songs of frogs and birds, a serenity disturbed only by the chiaroscuro of my memories of this night one year ago, in the defense of al Aqsa. Like flashes of lightning, the hand of the past can bring the Chaos and reach out to seize and shake us, destabilizing us and our constructions of normality with unpredictable and sudden disruptive events unmoored from their anchorages in time.
But Chaos is also a measure of the adaptive range of a system, which brings both the terror of our nothingness and the joy of total freedom in our reimagination and transformative rebirth of ourselves and our limitless possibilities of becoming human.
Guillermo del Toro, in his magnificent epic of migration and racial equality Carnival Row, has a scene in which two young successors to leadership of traditionally rival factions find themselves in love and in need of allies in a subplot which reimages Romeo and Juliet; the rebellious hellion Jonah Breakspear asks his Machiavellian lover Sophie Longerbane, “Who is chaos good for?” To which she replies, “Chaos is good for us. Chaos is the great hope of the powerless.”
One may think of Bringing the Chaos in terms of the redemptive power of love, of solidarity, of our duty of care for others, of seizures of power as the restoration of balance, of Resistance and revolutionary struggle as placing our lives in the balance with those of the powerless and the dispossessed, the silenced and the erased, and as tikkun olam or healing the brokenness of the world.
In Jerusalem and al Quds, we are betrayed by the normality of submission to authority and the divisions of unequal power, dehumanized by those who commit atrocities in our name, and made complicit in crimes against humanity through narratives of victimization which as Voltaire teaches us permit anything.
Gott mitt uns; it is an ancient terror. And this we must resist.
Old myths, and old grievances, woven into the fabric of our psyche and our civilization. And like all history, memory, and authorized identity, mimetic forces from whose legacies we must emerge.
In this moment I turn once again to the brilliant diagnosis of the illness of power as captured identity as written by Alon Ben-Meirin in Huffpost, though his prescription of a two state system is debatable and for myself must be superseded in time with a secular state with one law for all and no official divisions of tribe, language, or faith, in an article entitled In The Grip Of Powerful Illusions; “The deadlock in the Israeli-Palestinian peace process appears to be illogical and unsettling as a majority of Israelis and Palestinians realize that coexistence, whether under conditions of enmity or friendship, is a fact that neither side can change short of a catastrophe.
The deadlock in the Israeli-Palestinian peace process appears to be illogical and unsettling as a majority of Israelis and Palestinians realize that coexistence, whether under conditions of enmity or friendship, is a fact that neither side can change short of a catastrophe. Both sides understand that the general parameters of a sustainable peace agreement must rest on a two-state solution based on the 1967 borders with some land swaps. However, both sides choose to revel in illusions and live in defiance of time and circumstances. They seem to prefer continuing violent clashes and bloodshed over peaceful coexistence, while blaming each other for the unending destructive path that tragically both have chosen to travel.
There are fundamental imperatives, coupled with long-term mutual security measures, which represent what was on the negotiating table in 2000 at Camp David and in 2010/2011 and 2013/2014 under the Obama administration’s auspices in Jerusalem and Ramallah. Each round, with various degrees of progress, aimed at finalizing an agreement and yet ultimately failed to do so. The question is: why?
Biased and selective perceptions, reinforced by historical experiences, religion, and incompatible ideologies, have locked both sides into immobile positions. The factors that maintain and enhance these patterns include emotions such as fear, distrust, and insecurity. The psychological outcome is mutual denial of the narrative of the other and mutual delegitimization.
Put together, the operative result is stagnation and polarization. What is therefore needed is a consensus-oriented dialogue at the leadership level by both officials and non-officials, and people-to-people interactions, to resolve the issue of perception – a tall order given the current environment that buttresses rather than ameliorates prejudiced perceptions.
There are certain psychological concepts which are relevant to understanding the Israeli-Palestinian conflict; the concept of illusion is an essential one. In The Future of an Illusion, Freud offers the following definition: “…we call a belief an illusion when a wish-fulfillment is a prominent factor in its motivation, and in doing so we disregard its relations to reality, just as the illusion itself sets no store by verification.”
What is characteristic of illusions is that: 1) they are derived from deep human wishes, and 2) the belief is held (or would be held) in the absence of any compelling evidence, or good rational grounds, on its behalf.
It is impossible to deny that both Israelis and Palestinians are in the grip of very powerful illusions which only serve to prolong the conflict and prevent any mutual understanding. In particular, the belief shared by many Israelis that they have a biblical right to the land (including Judea and Samaria) and that God gave it to the Jews in perpetuity is undoubtedly an illusion of yesterday.
This belief is not affirmed because there is real evidence that God deemed it to be (although two Jewish kingdoms did exist–the first in the tenth century BCE and the second beginning in 539 BCE–on the same land), but because it satisfies a deep-seated psychological need for a God-given Jewish homeland.
The belief that by expanding the settlements Israel will augment its national security and maintain its hold on the entire land is an illusion of tomorrow, which generally ignores the presence of Muslims in the same land for more than 1,300 years.
It is important to note how these illusions sustain and reinforce one another, and constitute a psychological barrier which is much more impervious to critical reflection. Israel’s illusions have served to create the logic for occupation.
The Palestinians, for their part, are not without their own illusions. They also believe that God has reserved the land for them, and appeal to the fact that they had inhabited the land for centuries. From their perspective, the presence of the al-Aqsa Mosque, which was built in 705 AD in Jerusalem, attests to their historical and religious affinity to the Holy City.
They also cling to the idea that they will someday return to the land of their forbearers, as they have and continue to insist on the right of return of the Palestinian refugees, even though this has become a virtual impossibility.
The Palestinians hold fast to their illusions of yesterday and tomorrow just as blindly and desperately as the Israelis, which leads to resistance to and fear of change. As such, unless both sides change course and accept each other’s affinity to the same land, specifically because it is religiously-based, the situation is bound to lead to a catastrophe.
This has contributed to making the Israeli-Palestinian conflict both chronic and intractable, as the various illusions are continuously and consciously nurtured by daily hostile and often violent encounters between the two sides.
In seeking to bridge concepts that could link between the domains of psychology and politics in the Israeli-Palestinian conflict, it could be proposed that a collective mutual resistance to change (both conscious and deliberate, and inner unconscious) protects a vulnerable identity.
Compared, for example, to the stable and mature political identities of the American, British, and French nations, the political identities of both the Israeli and Palestinian peoples are, in a way, in their adolescence.
Identities in this setting are more vulnerable, and the protagonists are naturally more defensive and resistant to change. By its very nature, the players must find it difficult (if not impossible) to articulate this publicly, as to do so is to admit to this vulnerability.
The concept of psychological resistance to change may well affect the political setting in general and the Israeli-Palestinian conflict in particular; it is closely connected to perceptions at many levels and provides protection for vulnerable identity formation.
It is this mindset, strengthened by historical experiences, which transcends the more than seven decades since the Israeli-Palestinian conflict began. Individuals and groups, Israelis and Palestinians alike, have and continue to interpret the nature of the discord between them as “you versus me” in a prejudiced and selective way.
In turn, this has stifled any new information and enabled the continuing resistance to change, which could shed new light on the nature and substance of the conflict and help advance the peace process.
The concept of unconscious resistance to change in this setting links well to the view of perceptions driving the polarization in the conflict. Historical experience, which formulates perceptions, serves among other things to enhance the sense of identity of “who we really are,” a formative collective assumption that sits at the bedrock of both key players and drives functional and dysfunctional behavior.
In principle, such a mindset prevents either side from entertaining new ideas that might lead to compromises for a peaceful solution. The paradox here is that majorities on both sides do want and seek peace, knowing full well that this would require significant concessions, but are unable to reconcile the required concessions with imbedded perceptions that have precluded these compromises as a result of resistance to and fear of change.
Therefore, any framework for peace must include provisions that would dramatically increase the odds in favor of a solution. First, both sides need to commit to reaching an agreement based on a two-state solution out of the conviction that change, which translates to coexistence, is inevitable. Therefore, they ought to adjust to each other’s requirements, which of necessity requires them to make significant concessions.
Second, to facilitate that, they must undertake reconciliatory people-to-people social, economic, cultural, and security interactions to mitigate their resistance to change, which must begin, at a minimum, one year before the negotiations commence to create the psychological and political atmosphere to cultivate the trust necessary for substantive and successful peace negotiations.
The resumption of peace talks will go nowhere unless Israelis and Palestinians change their prejudiced perception and resistance to and fear of change, and finally come to the realization that their fate is intertwined and neither can live in peace and security without the other.
I feel compelled to conclude my last article for the year with a dire warning that both Israelis and Palestinians alike will do well to ponder upon as they approach the end of the seventh decade of their tragic conflict.
Every Israeli extremist and Palestinian militant, those who want it all must stop and think where Israel and the Palestinians will be in ten years if the current situation persists?
Your illusions of today will not become a reality of tomorrow, and what tomorrow will bring is nothing but more pain, tears, and agony.
Your conflict is evolving ever faster into a religious war. A Muslim-Jewish Armageddon is in the making that will set the whole region on unfathomable fire.
If you are true believers, dare not defy God’s will, for he has thrust you together to put you to the test–you must either live in peace and harmony, or you will be condemned to oblivion and despair.
You possess the power to choose your own destiny. Will it be self-destruction or will it be the fulfilment of a glorious dream?
Rise up and pass a legacy of hope to every Israeli and Palestinian child, for they have the God-given right to grow up and prosper and none should die for your illusions in vain.”
As I wrote in my post of November 9 2023, A Mirror of Our Darkness: Kristallnact; Israel is commemorating this tragedy which opened a door to an even greater tragedy in the Holocaust by doing exactly the same thing to the Palestinians, one people divided by history and faith weaponized in service to power. And this too will open doors to greater state terror and tyranny, unless both peoples can unite against authorities who commit atrocities in their name as a strategy of subjugation and liberate each other from those who would enslave them.
If you think of nations as children who are survivors of abuse, much becomes clear; for once they have seized power they are far more likely to become abusers themselves. This is how fear works, why it is the true basis of exchange, why politics is the Art of Fear, and why states are embodied violence. Both Israelis and Palestinians have been savaged by existential threats long before they began savaging, brutalizing, and dehumanizing each other.
That predatory regimes on both sides have used division and identity politics to centralize power and legitimize authoritarian dominion is a predictable phase of liberation struggle, especially of anti-colonial revolution.
The trick of becoming human, friends, is to embrace ones own darkness in struggle as well as one’s enemies, and emerge from the legacies of our history which shadow us like an invisible crocodile tail.
There is a line spoken by the villain in the series The Magicians, a survivor of childhood abuse and tyrant known as The Beast for his horrific crimes, once the powerless and terrified boy Martin Chatwin and now a monstrous god; “You know, when I was a boy, a man who was meant to care for me bent me over his desk and had me over and over every time I was alone with him. It helps me understand a truth. You’re powerful or you’re weak. “
Here is the original lie of the tyrant and the fascist in the apologetics, self-justification, and psychopathy of power; the lie that only power has meaning and is real, that there is no good or evil. How we use power is of equal importance as who holds it. Fear and force are a primary means of human exchange, but not the only means; love, membership, and belonging are as important.
It’s a line which captures perfectly the inherent contradictions of the Wagnerian Ring of fear, power, and force as an origin of evil; for the use of social force is subversive of its own values. Yet the imposed conditions of revolutionary struggle often require violence, and until the gods of law and order have been cast down from their thrones I must agree with the famous dictum of Sartre in his 1948 play Dirty Hands, quoted by Frantz Fanon in his 1960 speech Why We Use Violence, and made immortal by Malcolm X; “by any means necessary.”
As written by Walter Rodney in The Groundings with my Brothers; “We were told that violence in itself is evil, and that, whatever the cause, it is unjustified morally. By what standard of morality can the violence used by a slave to break his chains be considered the same as the violence of a slave master? By what standards can we equate the violence of blacks who have been oppressed, suppressed, depressed and repressed for four centuries with the violence of white fascists. Violence aimed at the recovery of human dignity and at equality cannot be judged by the same yardstick as violence aimed at maintenance of discrimination and oppression.”
And here is the passage he references from Leon Trotsky in Their Morals and Ours: The Class Foundations of Moral Practice; “A slave-owner who through cunning and violence shackles a slave in chains, and a slave who through cunning or violence breaks the chains – let not the contemptible eunuchs tell us that they are equals before a court of morality!”
Yet in reflection I think of those great figures who have been both heroes of liberation and villains of tyranny; my teenage role model Napoleon, Washington who is central to our family history and coined the motto on our coat of arms in the passcode during the Battle of Trenton, Victory or Death, when the whole Revolution was wagered on a forlorn hope, of the tragic drama of fallen heroes like Robert Mugabe, the monstrous tyrants Stalin and Mao, the list is a near endless litany of woes and failures of vision wherein Brave New Worlds became hells and carceral states. In evidence I offer the American and Napoleonic Revolutions become Empires, the Soviet Union, the Chinese Communist Party, India where the glory of liberation come hand in hand with the tragedy of Partition and is now under the boot of Hindu Nationalism, nearly all anticolonial revolutions which with the first period of liberty as new nations became dreadful tyrannies, and above all the state of Israel, a dream of refuge forged in the terror of the Holocaust whose victims learned the wrong lessons from the Nazis and assumed their role in the Occupation of Palestine. The dangers of Idealism are very real; but so are the dangers of submission to authority and the complicity of silence in the face of evil.
I am a hunter of fascists, and mine is a hunter’s morality. For me there is a simple test for the use of force; who holds power?
A great many wise people have written beautifully of the horrors of fascisms of blood, faith, and soil and of hierarchies of elite belonging and exclusionary otherness, as does Paul Oestreicher in the article which follows; herein I wish only to signpost that the forces which lie both within us and without as social conditions and epigenetic trauma, of atavisms of barbarism and systems of oppression, are universal to human beings as imposed conditions of struggle and operate continually even when obscured from view, beyond the horror and abjection of points of fracture of the human soul like those of Kristallnacht and the ethnic cleansing of Gaza.
I write to you as one who has lived by the battle cry of Never Again! for over forty years now, and it is of deep and vital importance to apply this principle of action not only in Resistance to fascism as an intrusive enemy of all that is human in us, but also to ourselves and our own use of violence and social force toward others.
In the end, all that matters is what we do with our fear, and how we use our power.
No matter where you begin with divisions and hierarchies of elite belonging and exclusionary otherness, you always end up at the gates of Auschwitz.
As Nietzsche teaches us in Beyond Good and Evil; “Those who hunt monsters might take care lest he thereby become a monster. And if you gaze for long into an abyss, the abyss gazes also into you.”
In the dark mirror of Gaza, with its monstrous reflections of Kristallnacht and of Auschwitz, do you like what you see, O Israel?
As I wrote in my post of May 10 2021, The Defense of al Aqsa: Liberty versus Tyranny in Jerusalem; We may have witnessed the advent of a Third Intifada this night, in the Defense of al Aqsa and the street fighting in Gaza which followed, ignited by the perfidy and imperial conquest of a xenophobic and fascist state of Israel which regards no one but their own tribe and faith as truly human, and which has perpetrated an unprovoked and deadly attack as an act of state terror and a crime against humanity on the peaceful worshippers at one of the most sacred mosques in the Islamic world, a demonstration of power and dominion which follows weeks of provocations, assaults, and acts of propagandistic dehumanization against the people of Palestine.
Like the Second or al Aqsa Intifada which lasted four years from 28 September 2000 to 8 February 2005, unresolved issues of an Occupation now in its fifty fourth year since the June 7 1967 Conquest of Old Jerusalem by Israel, which the State of Israel celebrated according to the Hebrew calendar as Jerusalem Day today by attacking al Aqsa, and a Catastrophe ongoing now for seventy three years since Nakba Day May 15 1948, have coalesced around the symbolic value of al Aqsa, which has a contested dual identity as the Temple Mount in Judaism.
Chances of de-escalation and averting a war depend now not on local factors but on the response of the international community, for history has here become a trap which collapses to ensnare us in its jaws, and outside forces must liberate us from the failures of our system’s internal contradictions.
Will America disavow and renounce its colony of Israel, Queen of her imperial policy in the Middle East and control of the strategic resource of oil? Can international unity and the pressure of Boycott, Divestiture, and Sanction free us from the tyranny and terror of an Apartheid regime as it did in South Africa?
Or is war the only reckoning humankind can offer, or will accept?
As written by Ishaan Tharoor in The Washington Post; “On Monday night, militants in the Gaza Strip and the Israeli military exchanged rocket fire and airstrikes amid a deadly escalation of violence. Hamas and Islamic Jihad, armed groups based in blockaded Gaza, launched a barrage of rockets that landed near Jerusalem and in parts of southern Israel, injuring at least one person. Israeli airstrikes in retaliation killed at least 20 people in Gaza, according to Gaza’s Health Ministry, including nine children.
Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu said the “terrorist groups” in Gaza had “crossed a red line” with their rocket attacks. But the latest explosion of hostilities has a long tail, following numerous aggressive actions by both Israeli security forces and far-right Jewish supremacist groups in Jerusalem. Two weeks ago, bands of Jewish extremists, including some settlers from the West Bank, marched through Palestinian-populated areas of the holy city, chanting “Death to Arabs,” attacking bystanders and damaging Palestinian property and homes. Israeli attempts to evict a number of Palestinian families in the East Jerusalem neighborhood of Sheikh Jarrah — a microcosm of what Palestinians view as part of a long history of dispossession and erasure at the hands of the Israeli state — had stirred Palestinian solidarity protests in various parts of the occupied territories and Israel proper.
It also raised tensions ahead of the commemoration of Jerusalem Day on Monday, an official Israeli holiday celebrating the capture of the city during the 1967 Arab-Israeli War. A planned annual march by far-right ultranationalist Israelis was called off after authorities rerouted its path at the last minute. Large numbers still made their way to the Western Wall and sang an extremist vengeance song against Palestinians.
“The Hamas rocket attacks, which included the first strikes against Jerusalem in several years, came after running clashes among Israeli police, Palestinian protesters and far-right Jewish Israelis around the Old City,” my colleagues reported. “Among the hundreds injured were seven who were hospitalized in serious condition, according to the Palestinian Red Crescent. Video footage circulated on social media of Israeli police officers brutally beating a detained Palestinian man.”
How can America support the state of Israel in tyranny and terror, conquest and plunder? It’s a question asked in tones of outrage, sorrow, and bafflement since the advent of the Nakba on May 15 1948, the Day of Catastrophe which began the Occupation of Palestine and the systematic enslavement and genocide of its people in the wake of the Israeli conquest of Jerusalem. How is this legitimized?
A friend has recently reframed this question for me; “I loved and embraced the Jewish tradition, joining a synagogue and working alongside its Rabbi. When I witness the treatment of Palestinians by the Jewish government of Israel, I am overwhelmed by feelings of confusion and anger. Unable to reconcile this immorality, I question the very foundation of my faith. Where is the good and moral uprising of international Jewish voices condemning the government’s path? I’ve lost faith in being Jewish.”
What is clear to me is that this crisis of faith is also an existential crisis of identity, a situation of utmost gravity and danger which also holds the potential for reimagination and transformative rebirth, a personal echo of a parallel civilizational crisis from which humankind and the global community of nations must find a way to emerge and free ourselves of the legacies of our history. Here is my reply:
The state of Israel is not identical with the Jewish faith, though the fascist-imperialist faction which Netanyahu represents would like everyone to think so.
A nation based on the assignment of its citizens to a tribal identity, the sectarian weaponization of faith in service to power and an authorized national identity, a military society with universal compulsory service and a pervasive fetishization of myths of martial valor and its symbols including guns, and a reconstructed Hebrew language of national unity has used identity politics to subjugate its citizens to the centralized power of tyranny; Israel is a fascist state of blood, faith, and soil no less than that of the Nazis.
Add to this toxic mix a kleptocratic regime which has propagandized narratives of historical victimization to legitimize massive theft and imperial conquest of other people’s nations and one thing is clear; Israel has learned the wrong lessons from the Nazis.
You may know from my many references to the incident in my writing that I am an antifascist, sworn to the Oath of the Resistance by Jean Genet in 1982 in Beirut, during our fight against the Israeli invasion and siege. In the 39 years after, I have been a hunter of Nazis and a revolutionary of democracy engaged in struggle for the liberation of humankind against tyranny and authoritarian regimes of force and control.
A Palestinian homeland, and justice for its people, has been among my goals since that summer so long ago. Like the goal of liberation of Ireland from British colonial rule, it remains to be achieved. In question is the idea of freedom and citizenship as the sovereignty and independence of peoples from foreign colonialism and authoritarian tyranny, and the primacy of a nonsectarian state free from divisions and hierarchies of faith, for who stands between each of us and the Infinite serves neither.
I also support the idea of an Israeli homeland, and see no reason these two states, Palestine and Israeli, should be mutually exclusive or antagonistic. Some Israelis who would disagree with me on the question of Palestine and militarism in imperial conquest and regional dominion have been allies in the cause of hunting Nazis and fascists generally throughout the world, but are blind to their own complicity in this evil due to seeing themselves as victims rather than perpetrators of crimes against humanity. This is about fear, and the destructive cycle of abuse and violence.
When faith is appropriated by authority for legitimation in identity politics, identity itself becomes confused and ambiguous. To become free, we must seize ownership of ourselves as self-created and autonomous beings.
This is why the primary duties of a citizen are to question authority, expose authority, mock authority, and challenge authority.
Always there remains the struggle between the masks others make for us and those we make for ourselves; this is the first revolution in which we all must fight.
I think of the problem of human evil and its cycle of fear, power, and force in the case of states which become the tyrannies they fought to liberate themselves from, and this is true of anticolonial revolutionary states generally because of the historical legacies of victimization, in this way; victims often become abusers because their identity is organized around power as the only means of escape in a world wherein no one can be trusted.
When trust has been abrogated and proven empty and without meaning, when the capacity to bond with and feel the pain of others in empathy has been broken and one is without pity or remorse, when fear is overwhelming and generalized and has been shaped by authority to the service of power, victims learn that only power has meaning and is real. We must not allow our abusers to become our teachers.
While every such issue has its own unique origins and history, the problem itself is universal, and relates to what one fears, and how that fear is shaped by authority as identity. From our perspective as Americans interpreting events in the classic problem of the double minority typified by Israel and Palestine, how we perceive issues has much to do with how they are framed by our informing and motivating sources.
In the end we are defined by what we do with our fear, and how we use our power.
The first question to ask of any story, and the most important, is simple; whose story is this?
We are lost in a Wilderness of Mirrors, of lies and illusions, falsifications of ourselves, distorted images and reflections, echoes and authorized identities which disfigure, disempower, and steal our souls.
How shall we answer those who would enslave us? Our authenticity and autonomy is realized through seizure of power, and the reimagination and transformation of ourselves and humankind as a free society of equals.
We Americans tend to see things in terms of white hats and black hats, as in the Western films which serve as origin myths and archetypes of our national character. Once victim status has been conferred, such groups and persons become white hats and good guys, incapable of evil and diametrically opposed to whomever must then be black hats. It’s a terrible way of choosing national policy.
Sadly, we humans can be good and evil at once, the flaws of our humanity echo and reflect the brokenness of the world. It is a truth proven once again tonight in al Quds or Jerusalem depending on to whom one is speaking and in what language, as Gaza burns from the onslaught of an Israeli Defense Forces run amok much the same as the night almost four decades ago in Beirut when they tried to burn Genet and I alive in our café, as a dozen human beings from whom everything but hope has been stolen swear vows to each other to hold a position covering the escape of the women and children trapped by the Israeli attack until all are safe, in a final defense not of al Aqsa Mosque, magnificent and beautiful and filled with significance, monument to the human impulse to reach beyond ourselves and to the limitless possibilities of becoming human, a stage fit for the glorious deaths of heroes, but of the disembodied screams of strangers among the nameless warrens of a derelict antiquity.
Against the chasms of emptiness and nihilistic barbarism of a world of darkness and fire, of fear and force, I have only words to offer, and I write to you what I have said to my comrades who have chosen to stand with me; I’ve lost count of Last Stands, but I’ve risked everything against impossible odds and survived more times than I can remember, and all that matters is that we abandon neither ourselves nor one another, that we refuse to submit, for this is the moment of our freedom, and it can never be taken from us.
From this night, Palestine is free, for we can be killed, but we cannot be conquered.
On the Origins of Evil and Our Monstrosity: a portrait of Hitler and Netanyahu in the character of Martin Chatwin in The Magicians
Violence: Six Sideways Reflections, by Slavoj Žižek
https://www.goodreads.com/book/show/2638701-violence
https://www.huffpost.com/entry/in-the-grip-of-powerful-i_b_8818032
Arabic
10 مايو 2024 ذكرى الانتفاضة الثالثة لعام 2021، الجارية الآن في المسرح العاشر للحرب العالمية الثالثة التي تحتوي وتحل محل حرب غزة
يسعى كل من زوار الأرض المقدسة إلى ظهور علامات غير مرئية في ديزني لاند التي تضم أديانًا متضاربة وأولئك المحاصرين داخل كابوس الجدران ونقاط التفتيش والأسلاك الشائكة والمراقبة المنتشرة والعنف العالمي وسياسات الهوية والطغيان والإرهاب في أحد بلداننا. إن أفظع أنظمة القوة والسيطرة في العالم أصبحت هنا أشباح الهولوكوست؛ تردد صدى إسرائيل مع الصرخات الصامتة للأصوات المسروقة والظلال المفترسة لتاريخ تم تسليحه في خدمة السلطة كسرديات عن الإيذاء والأمن كقوة، وهي استراتيجية مصممة أولاً لكسر تضامننا مع الانقسام وفاشية الدم والعقيدة والتربة كما التزوير ومن ثم تجريدنا من إنسانيتنا وإخضاعنا كأسياد وعبيد وإبادة جماعية وتطهير عرقي.
لقد تعرضت إسرائيل، باعتبارها حلم اللجوء والأخوة والمحبة العالمية، للخيانة والتخريب من قبل إسرائيل باعتبارها دولة دينية كارهة للأجانب، وإمبراطورية عسكرية، ومعسكرًا للعبيد؛ وهنا تم إضفاء الطابع المؤسسي على أوشفيتز على نطاق وطني، وأصبح سجناؤه السابقون الآن حراسه.
لماذا يختار أي شخص إعادة خلق الجحيم الذي هرب منه، حتى لو كان أسياده وليس عبيده؟
إنني أفهم جيدًا إغراء القوة كأمن في عالم مليء بالقوى المعادية والفوضوية، وكيف يمكن تشكيل الخوف الساحق والمعمم من خلال السلطة لمركزية السلطة من خلال منحنا سلطة معارة على الآخرين كرموز للتهديدات الوجودية؛ ليكون حكم الفضيلة من خلال القوة والسيطرة. لكن الأمن وهم، والدولة كعنف متجسد تطيع قانون نيوتن الثالث للحركة وتخلق مقاومتها الخاصة، وألمنا المشترك يوحدنا بطرق تتجاوز حلقة فاغنر من الخوف والقوة والقوة، والتي لا يمكن أن يحررنا إلا الحب. من.
الحب كتضامن في العمل يمكن أن يخلص عيوب إنسانيتنا وانكسارات العالم، تيكون أولام بالعبرية، ويحررنا لنعيش كضامنين لإنسانية بعضنا البعض.
وكما كتبت في الذكرى الأولى للانتفاضة الثالثة في مثل هذه الليلة قبل عامين؛ يجب أن تكون هذه هي القضية الأكثر كتابةً ودراسةً ومناقشةً وتجريبًا وخوضًا حولها في السياسة العالمية منذ الحرب العالمية الثانية التي كانت نتيجة لها، هذه الأمة التي يقسم فيها التاريخ شعبًا واحدًا إلى إسرائيليين وفلسطينيين، ومقياسًا إنسانيتنا، كمثال كلاسيكي للأقلية المزدوجة؛ ماذا تفعل بمدينة واحدة وأمة واحدة يطالب بها مجتمعان تاريخيان، كأساس للهوية كإيمان وجنسية وعواقب وممارسة سياسات الهوية كعنف؟
هنا أمة وشعب يمزقهما اضطراب الهوية الانفصامية، متضاربان ومنغلقان في صراع هائل كما هو الحال مع تجزئة الهوية والذاكرة والوعي لشخصيات متعددة، والجنون على المستوى الوطني والحضاري المولود من تراث التاريخ ومعطل الحياة الأحداث، والصدمة اللاجينية، والحزن، والرعب، والشعور بالذنب، واليأس.
في ازدواجية إسرائيل وفلسطين، تتضح أصول الشر كالعنف والطغيان في حلقة فاغنري المتكررة والمترابطة من الخوف والقوة والقوة، حيث يتم استخدام الخوف الساحق والمعمم والتهديدات الوجودية كسلاح في خدمة السلطة عن طريق السلطة. والتي تشكل حالات القوة والسيطرة الجسيمية كقوة غير متكافئة وعنف متجسد، من خلال التسلسلات الهرمية النخبوية وتقسيمات الانتماء والغيرية وفاشية الدم والإيمان والتربة.
هنا الفاشية كشر نظامي تعمل كحيازة وسرقة للروح. مالذي يمكننا فعله حيال هذا؟ وكما سأل لينين في مقالته عام 1902؛ “ما الذي يجب عمله؟” كيف نحرر أنفسنا من القوى النظامية لخضوعنا للسلطة والنخب وأولئك الذين يريدون استعبادنا؟
يجب علينا أولاً أن ندرك ونحذر من أولئك الذين يدعون أنهم يتحدثون باسمنا ويتصرفون باسمنا، فهذه هي الإستراتيجية الأساسية للفاشية. لتحرير أنفسنا من الأكاذيب والأوهام، والتزييف وإعادة كتابة التاريخ، ونظريات المؤامرة والحقائق البديلة التي من خلالها نصبح مجردين من إنسانيتنا، يجب أن نكون رواة للحقيقة ونشارك في السعي وراء الحقيقة باعتبارها دعوة مقدسة، ونؤدي الواجبات الأساسية الأربعة للمواطن؛ سلطة السؤال، وسلطة الكشف، وسلطة المحاكاة، وسلطة التحدي.
يجب علينا ثانيًا أن نستغل ملكيتنا الذاتية واستقلالنا في رفض الخضوع للسلطة، لأن السر الأعظم للسلطة هو أنها فارغة وجوفاء، ويتم فقدان شرعيتها من خلال رفض الثقة في السلطة والتصديق بها، والقوة هي هشة وهشة. ويجد حدوده عند نقطة العصيان. أفعال بسيطة، ولكنها أيضًا قوى متأصلة في الإنسان لا يمكن أن تؤخذ منا؛ لأن من يرفض الخضوع فهو حر، ولا يُقهر.
دائمًا يبقى الصراع بين الأقنعة التي يصنعها الآخرون لنا، وتلك التي نصنعها لأنفسنا. هذه هي الثورة الأولى التي نحن جميعا فيها
جب أن يقاتل؛ النضال من أجل الملكية الذاتية وحرية الهوية.
لا توجد سلطة عادلة.
الليلة أجلس في منزلي وسط الظلام الدامس لتلالي، ليلة تتبع أيامًا من المطر ومليئة بأغاني الضفادع والطيور، هدوء لا يزعجه إلا ضوء الضوء في ذكرياتي عن هذه الليلة قبل عام، في الدفاع. الأقصى. مثل ومضات البرق، يمكن ليد الماضي أن تجلب الفوضى وتمتد لتسيطر علينا وتهزنا، وزعزعة استقرارنا واستقرارنا وبنياتنا الطبيعية من خلال أحداث مدمرة مفاجئة وغير متوقعة غير مربوطة بمرتكزاتها في الوقت المناسب.
لكن الفوضى هي أيضًا مقياس للمدى التكيفي للنظام، الذي يجلب كلاً من الرعب من عدمنا ومتعة الحرية الكاملة في إعادة تصورنا وإعادة ميلادنا التحويلي لأنفسنا وإمكانياتنا اللامحدودة في أن نصبح بشرًا.
لدى غييرمو ديل تورو، في ملحمته الرائعة عن الهجرة والمساواة العرقية كرنفال رو، مشهد يجد فيه شابان خلفاء لقيادة الفصائل المتنافسة تقليديًا نفسيهما في حالة حب وبحاجة إلى حلفاء في حبكة فرعية تعيد تصوير روميو وجولييت؛ يسأل الجحيم المتمرد جونا بريكسبير عشيقته المكيافيلية صوفي لونجيربان: “لمن تصلح الفوضى؟” فأجابت: “الفوضى جيدة لنا. الفوضى هي الأمل العظيم للضعفاء.”
قد يفكر المرء في جلب الفوضى من حيث القوة الخلاصية للحب، والتضامن، وواجبنا في رعاية الآخرين، والاستيلاء على السلطة كاستعادة للتوازن، والمقاومة والنضال الثوري كوضع حياتنا في التوازن مع أولئك الذين لا حول لهم ولا قوة والمحرومين، والمُسكتين والممحيين، وtikkun olam أو شفاء انكسار العالم.
في القدس والقدس، نتعرض للخيانة بسبب طبيعة الخضوع للسلطة والانقسامات غير المتكافئة للسلطة، ويتم تجريدنا من إنسانيتنا من قبل أولئك الذين يرتكبون الفظائع باسمنا، ويصبحون متواطئين في جرائم ضد الإنسانية من خلال روايات الإيذاء التي يسمح بها كما يعلمنا فولتير. أي شئ.
حصلت على قفاز غيرنا. إنه إرهاب قديم. وهذا يجب أن نقاومه.
الأساطير القديمة، والمظالم القديمة، منسوجة في نسيج نفسيتنا وحضارتنا. ومثل كل التاريخ والذاكرة والهوية المعتمدة، تحاكي القوى التي يجب أن نخرج من تراثها.
في هذه اللحظة، أعود مرة أخرى إلى التشخيص الرائع لمرض السلطة باعتبارها هوية مستولى عليها، كما كتب ألون بن ميرين في هافبوست، على الرغم من أن وصفه لنظام الدولتين مثير للنقاش، وبالنسبة لي يجب استبداله بمرور الوقت بنظام علماني. دولة بقانون واحد للجميع وبدون تقسيمات رسمية للقبيلة أو اللغة أو العقيدة، في مقال بعنوان “في قبضة الأوهام القوية”؛ “يبدو أن الطريق المسدود الذي وصلت إليه عملية السلام الإسرائيلية الفلسطينية غير منطقي ومثير للقلق، حيث أن غالبية الإسرائيليين والفلسطينيين يدركون أن التعايش، سواء في ظل ظروف العداء أو الصداقة، هو حقيقة لا يمكن لأي من الطرفين تغييرها إلا بحدوث كارثة.
يبدو أن الطريق المسدود الذي وصلت إليه عملية السلام الإسرائيلية الفلسطينية غير منطقي ومثير للقلق، حيث أن أغلبية من الإسرائيليين والفلسطينيين يدركون أن التعايش، سواء في ظل ظروف من العداء أو الصداقة، يشكل حقيقة لا يستطيع أي من الطرفين أن يغيرها إلا بالكارثة. ويدرك الجانبان أن المعايير العامة لاتفاق سلام مستدام يجب أن ترتكز على حل الدولتين على أساس حدود 1967 مع بعض تبادل الأراضي. لكن كلا الطرفين اختار الاستمتاع بالأوهام والعيش في تحدي الزمن والظروف. ويبدو أنهما يفضلان استمرار الاشتباكات العنيفة وإراقة الدماء على التعايش السلمي، في حين يلقي كل منهما اللوم على الآخر في المسار المدمر الذي لا ينتهي والذي اختار كل منهما أن يسلكه بشكل مأساوي.
هناك ضرورات أساسية، مقرونة بتدابير أمنية متبادلة طويلة الأمد، تمثل ما كان على طاولة المفاوضات في عام 2000 في كامب ديفيد وفي 2010/2011 و2013/2014 تحت رعاية إدارة أوباما في القدس ورام الله. وكانت كل جولة، بدرجات متفاوتة من التقدم، تهدف إلى وضع اللمسات النهائية على الاتفاق، لكنها فشلت في نهاية المطاف في القيام بذلك. السؤال هو: لماذا؟
وكانت التصورات المتحيزة والانتقائية، والتي عززتها التجارب التاريخية، والدين، والإيديولوجيات غير المتوافقة، سبباً في حبس كلا الجانبين في مواقف جامدة. وتشمل العوامل التي تحافظ على هذه الأنماط وتعززها المشاعر مثل الخوف وعدم الثقة وانعدام الأمن. والنتيجة النفسية هي الإنكار المتبادل لسردية الآخر ونزع الشرعية المتبادلة.
والنتيجة العملية مجتمعة هي الركود والاستقطاب. ولذلك فإن ما نحتاج إليه هو حوار موجه نحو الإجماع على مستوى القيادة بين المسؤولين وغير المسؤولين، والتفاعلات بين الناس، لحل مسألة التصور – وهي مهمة صعبة نظراً للبيئة الحالية التي تدعم التحيز بدلاً من تحسينه. التصورات.
هناك بعض المفاهيم النفسية ذات الصلة بفهم العلاقة الإسرائيلية الفلسطينية
فلكت؛ مفهوم الوهم هو مفهوم أساسي. في كتابه مستقبل الوهم، يقدم فرويد التعريف التالي: “… نحن نسمي الاعتقاد وهمًا عندما يكون تحقيق الرغبة عاملاً بارزًا في دوافعه، وبذلك نتجاهل علاقاته بالواقع، تمامًا كما الوهم في حد ذاته لا يشكل أي أهمية للتحقق.”
ما يميز الأوهام هو: 1) أنها مستمدة من رغبات إنسانية عميقة، و2) الاعتقاد قائم (أو سيتم الاعتقاد به) في غياب أي دليل مقنع، أو أسس عقلانية جيدة، لصالحه.
من المستحيل إنكار أن كلا من الإسرائيليين والفلسطينيين يقعون في قبضة أوهام قوية للغاية لا تؤدي إلا إلى إطالة أمد الصراع ومنع أي تفاهم متبادل. وعلى وجه الخصوص، فإن الاعتقاد الذي يتقاسمه العديد من الإسرائيليين بأن لديهم حق كتابي في الأرض (بما في ذلك يهودا والسامرة)، وأن الله أعطاها لليهود إلى الأبد، هو بلا شك وهم من وهم الأمس.
لم يتم تأكيد هذا الاعتقاد لأن هناك دليل حقيقي على أن الله اعتبره كذلك (على الرغم من وجود مملكتين يهوديتين – الأولى في القرن العاشر قبل الميلاد والثانية في بداية عام 539 قبل الميلاد – على نفس الأرض)، ولكن لأنه يرضي حاجة نفسية عميقة الجذور لوطن يهودي وهبه الله.
والاعتقاد بأن إسرائيل من خلال توسيع المستوطنات سوف تعزز أمنها القومي وتحافظ على قبضتها على الأرض بالكامل هو وهم الغد، وهو وهم يتجاهل عموماً وجود المسلمين في نفس الأرض لأكثر من 1300 عام.
من المهم أن نلاحظ كيف تدعم هذه الأوهام وتعزز بعضها البعض، وتشكل حاجزًا نفسيًا أكثر مناعة للتفكير النقدي. لقد ساهمت أوهام إسرائيل في خلق منطق الاحتلال.
الفلسطينيون، من جانبهم، لا يخلو من أوهامهم. كما يعتقدون أن الله قد حفظ لهم الأرض، ويحتجون بحقيقة أنهم سكنوا الأرض لعدة قرون. ومن وجهة نظرهم فإن وجود المسجد الأقصى الذي بني عام 705م في القدس يشهد على ارتباطهم التاريخي والديني بالمدينة المقدسة.
كما أنهم يتمسكون بفكرة أنهم سيعودون يوماً ما إلى أرض أسلافهم، كما فعلوا وما زالوا يصرون على حق العودة للاجئين الفلسطينيين، على الرغم من أن ذلك أصبح مستحيلاً فعلياً.
يتمسك الفلسطينيون بأوهام الأمس والغد بشكل أعمى ويائس مثل الإسرائيليين، الأمر الذي يؤدي إلى مقاومة التغيير والخوف منه. وعلى هذا النحو، ما لم يغير الجانبان مسارهما ويقبلا انتماء كل منهما إلى نفس الأرض، خاصة لأنها قائمة على أساس ديني، فمن المحتم أن يؤدي الوضع إلى كارثة.
وقد ساهم ذلك في جعل الصراع الإسرائيلي الفلسطيني مزمناً وعصياً على الحل، حيث تتغذى الأوهام المختلفة بشكل مستمر وواعي من خلال المواجهات العدائية اليومية والعنيفة في كثير من الأحيان بين الجانبين.
في السعي إلى سد المفاهيم التي يمكن أن تربط بين مجالات علم النفس والسياسة في الصراع الإسرائيلي الفلسطيني، يمكن اقتراح أن المقاومة الجماعية المتبادلة للتغيير (سواء الواعي أو المتعمد، أو اللاوعي الداخلي) تحمي الهوية الضعيفة.
فمقارنة، على سبيل المثال، بالهويات السياسية المستقرة والناضجة للدول الأمريكية والبريطانية والفرنسية، فإن الهويات السياسية لكل من الشعبين الإسرائيلي والفلسطيني، بطريقة ما، في مرحلة المراهقة.
تكون الهويات في هذا السياق أكثر عرضة للخطر، والأبطال بطبيعة الحال أكثر دفاعية ومقاومة للتغيير. بحكم طبيعتها، يجب على اللاعبين أن يجدوا صعوبة (إن لم يكن من المستحيل) في التعبير عن ذلك علنًا، لأن القيام بذلك يعني الاعتراف بهذه الثغرة الأمنية.
إن مفهوم المقاومة النفسية للتغيير قد يؤثر على الوضع السياسي بشكل عام وعلى الصراع الإسرائيلي الفلسطيني بشكل خاص. فهو يرتبط ارتباطًا وثيقًا بالتصورات على العديد من المستويات ويوفر الحماية لتكوين الهوية الضعيفة.
وهذه العقلية، التي تعززها التجارب التاريخية، هي التي تتجاوز أكثر من سبعة عقود منذ بدأ الصراع الإسرائيلي الفلسطيني. وما زال الأفراد والجماعات، الإسرائيليون والفلسطينيون على حد سواء، يفسرون طبيعة الخلاف بينهم على أنه “أنت ضدي” بطريقة متحيزة وانتقائية.
وهذا بدوره أدى إلى خنق أي معلومات جديدة ومكن من استمرار مقاومة التغيير، الأمر الذي يمكن أن يلقي ضوءا جديدا على طبيعة وجوهر الصراع ويساعد في دفع عملية السلام.
يرتبط مفهوم المقاومة اللاواعية للتغيير في هذا الإطار جيدًا بوجهة نظر التصورات التي تحرك الاستقطاب في الصراع. إن الخبرة التاريخية، التي تصوغ التصورات، تعمل من بين أمور أخرى على تعزيز الإحساس بالهوية “من نحن حقًا”، وهو افتراض جماعي تكويني يقع في حجر الأساس لكل من اللاعبين الرئيسيين ويحرك السلوك الوظيفي والمختل.
ومن حيث المبدأ، فإن مثل هذه العقلية تمنع أياً من الطرفين من طرح أفكار جديدة قد تؤدي إلى تنازلات من أجل التوصل إلى حل سلمي. والمفارقة هنا هي أن الأغلبية على كلا الجانبين تريد السلام وتسعى إليه، وهي تعلم جيداً أن ذلك يتطلب تنازلات كبيرة، لكنها غير قادرة على التوفيق بين التنازلات المطلوبة والتصورات المتأصلة التي حالت دون هذه التنازلات نتيجة المقاومة والخوف من ذلك. يتغير.
ولذلك، فإن أي إطار للسلام يجب أن يتضمن بنوداً من شأنها أن تزيد بشكل كبير من احتمالات التوصل إلى حل. أولاً، يتعين على الجانبين الالتزام بالتوصل إلى اتفاق على أساس حل الدولتين انطلاقاً من الاقتناع بأن التغيير، الذي يترجم إلى التعايش، أمر لا مفر منه. ولذلك، يتعين عليهم أن يتكيفوا مع متطلبات بعضهم البعض، الأمر الذي يتطلب منهم بالضرورة تقديم تنازلات كبيرة.
ثانياً، لتسهيل ذلك، يجب عليهم إجراء تفاعلات تصالحية اجتماعية واقتصادية وثقافية وأمنية بين الناس للتخفيف من مقاومتهم للتغيير، والتي يجب أن تبدأ، على الأقل، قبل عام واحد من بدء المفاوضات لخلق الحالة النفسية والاجتماعية. مناخ سياسي لبناء الثقة اللازمة لمفاوضات سلام موضوعية وناجحة.
إن استئناف محادثات السلام لن يؤدي إلى أي نتيجة ما لم يغير الإسرائيليون والفلسطينيون تصوراتهم المتحيزة ومقاومتهم للتغيير وخوفهم منه، ثم يدركون أخيراً أن مصيرهم متشابك ولا يستطيع أي منهما أن يعيش في سلام وأمن دون الآخر.
أشعر بأنني مضطر إلى اختتام مقالتي الأخيرة لهذا العام بتحذير شديد من أنه من الأفضل للإسرائيليين والفلسطينيين على حد سواء أن يفكروا فيه مع اقترابهم من نهاية العقد السابع من صراعهم المأساوي.
يجب على كل متطرف إسرائيلي ومتشدد فلسطيني، أولئك الذين يريدون كل ذلك، أن يتوقفوا ويفكروا أين ستكون إسرائيل والفلسطينيون بعد عشر سنوات إذا استمر الوضع الحالي؟
أوهامك اليوم لن تصبح حقيقة غدًا، وما سيأتي به الغد ليس سوى المزيد من الألم والدموع والعذاب.
صراعكم يتطور بشكل أسرع من أي وقت مضى إلى حرب دينية. إن هرمجدون بين المسلمين واليهود يجري الإعداد له الآن، وهو ما من شأنه أن يشعل المنطقة بأكملها على نار لا يمكن تصورها.
إذا كنتم مؤمنين حقيقيين، فلا تجرؤوا على تحدي مشيئة الله، لأنه جمعكم معًا ليضعكم في الاختبار – يجب عليكم إما أن تعيشوا في سلام ووئام، أو سيحكم عليكم بالنسيان واليأس.
لديك القدرة على اختيار مصيرك. هل سيكون تدميرًا ذاتيًا أم سيكون تحقيقًا لحلم مجيد؟
انهضوا ومرروا إرثًا من الأمل لكل طفل إسرائيلي وفلسطيني، لأن لديهم الحق الذي منحه الله لهم في أن يكبروا ويزدهروا ولا ينبغي لأحد أن يموت من أجل أوهامكم عبثًا”.
كما كتبت في رسالتي بتاريخ 9 نوفمبر 2023، مرآة ظلامنا: كريستالناكت؛ إن إسرائيل تحيي ذكرى هذه المأساة التي فتحت الباب أمام مأساة أكبر في المحرقة من خلال فعل الشيء نفسه بالضبط مع الفلسطينيين، شعب واحد منقسم بسبب التاريخ والدين الذي تم استخدامه كسلاح في خدمة السلطة. وهذا أيضاً سيفتح الأبواب أمام المزيد من إرهاب الدولة وطغيانها، ما لم يتمكن الشعبان من الاتحاد ضد السلطات التي ترتكب الفظائع باسمهما كإستراتيجية لإخضاع وتحرير بعضهما البعض من أولئك الذين يستعبدونهما.
إذا كنت تفكر في الأمم باعتبارها أطفالًا ناجين من سوء المعاملة، يصبح الكثير واضحًا؛ لأنه بمجرد استيلائهم على السلطة، فمن المرجح أن يصبحوا هم أنفسهم مسيئين. هذه هي الطريقة التي يعمل بها الخوف، ولماذا هو الأساس الحقيقي للتبادل، ولماذا السياسة هي فن الخوف، ولماذا تتجسد الدول في العنف. لقد تعرض كل من الإسرائيليين والفلسطينيين للتهديدات الوجودية بوحشية قبل وقت طويل من بدء ممارسة الوحشية والوحشية وتجريد بعضهم البعض من إنسانيتهم.
إن استخدام الأنظمة المفترسة على كلا الجانبين لسياسات الانقسام والهوية لمركزية السلطة وإضفاء الشرعية على الهيمنة الاستبدادية هي مرحلة يمكن التنبؤ بها من النضال من أجل التحرير، وخاصة الثورة المناهضة للاستعمار.
إن الحيلة في أن نصبح بشرًا، وأصدقاء، هي أن نحتضن ظلامنا في النضال وكذلك أعداءنا، ونخرج من تراث تاريخنا الذي يظللنا مثل ذيل تمساح غير مرئي.
هناك سطر يتحدث به الشرير في مسلسل The Magicians، وهو أحد الناجين من إساءة معاملة الأطفال والطاغية المعروف باسم The Beast لجرائمه المروعة، وكان في السابق الصبي الضعيف والمرعوب مارتن شاتوين والآن إله وحشي؛ “كما تعلم، عندما كنت صبيًا، كان الرجل الذي كان من المفترض أن يعتني بي، يثنيني على مكتبه ويحتضنني مرارًا وتكرارًا في كل مرة كنت وحدي معه. إنه يساعدني على فهم الحقيقة. أنت قوي أو أنت ضعيف. “
وهنا تكمن الكذبة الأصلية للطاغية والفاشي في الدفاعيات وتبرير الذات وسيكوباتية السلطة؛ الكذبة القائلة بأن القوة وحدها هي التي لها معنى وهي حقيقية، وأنه لا يوجد خير أو شر. إن كيفية استخدامنا للسلطة لا تقل أهمية عن من يملكها. الخوف والقوة هما الوسيلة الأساسية للتبادل البشري، ولكن
ليست الوسيلة الوحيدة؛ الحب والعضوية والانتماء لا تقل أهمية.
إنه خط يجسد بشكل مثالي التناقضات المتأصلة في حلقة فاغنر من الخوف والقوة والقوة كأصل للشر؛ لأن استخدام القوة الاجتماعية هو أمر تخريبي لقيمه الخاصة. ومع ذلك، فإن الظروف المفروضة للنضال الثوري غالبا ما تتطلب العنف، وإلى أن يتم إسقاط آلهة القانون والنظام من عروشهم، يجب أن أتفق مع القول المأثور الشهير لسارتر في مسرحيته “الأيدي القذرة” عام 1948، والتي اقتبسها فرانتز فانون في خطابه عام 1960. لماذا نستخدم العنف، والذي جعله خالدًا مالكولم إكس؛ “بأي وسيلة ضرورية.”
كما كتب والتر رودني في The Groundings with my Brothers؛ “لقد قيل لنا أن العنف في حد ذاته شر، وأنه، مهما كان سببه، فهو غير مبرر أخلاقيا. بأي معيار أخلاقي يمكن اعتبار العنف الذي يستخدمه العبد لكسر أغلاله مثل عنف سيد العبد؟ بأي معايير يمكننا أن نساوي عنف السود الذين تعرضوا للاضطهاد والقمع والاكتئاب لمدة أربعة قرون مع عنف الفاشيين البيض. ولا يمكن الحكم على العنف الذي يهدف إلى استعادة الكرامة الإنسانية والمساواة بنفس مقياس العنف الذي يهدف إلى الحفاظ على التمييز والقمع.
وهذا هو المقطع الذي يشير إليه من ليون تروتسكي في كتابه “أخلاقهم وأخلاقنا: الأسس الطبقية للممارسة الأخلاقية”؛ “مالك العبيد الذي من خلال المكر والعنف يقيد عبدًا مقيدًا بالسلاسل، والعبد الذي يكسر القيود من خلال المكر أو العنف – لا تدع الخصيان المحتقرين يخبروننا أنهم متساوون أمام محكمة الأخلاق!”
ومع ذلك، أفكر في تلك الشخصيات العظيمة التي كانت أبطال التحرير وأشرار الطغيان؛ قدوتي المراهقة نابليون، واشنطن، الذي يعد محوريًا في تاريخ عائلتنا وصاغ الشعار على شعار النبالة الخاص بنا في رمز المرور خلال معركة ترينتون، النصر أو الموت، عندما كانت الثورة بأكملها تراهن على أمل بائس، من المأساوية دراما الأبطال الذين سقطوا مثل روبرت موغابي، والطغاة المتوحشين ستالين وماو، والقائمة عبارة عن سلسلة لا نهاية لها تقريبًا من الويلات وإخفاقات الرؤية حيث تحولت عوالم جديدة شجاعة إلى جحيم وحالات جنونية. في الدليل الذي أقدمه، أصبحت الثورات الأمريكية والنابليونية إمبراطوريات، والاتحاد السوفييتي، والحزب الشيوعي الصيني، والهند حيث يأتي مجد التحرير جنبًا إلى جنب مع مأساة التقسيم، وهي الآن تحت حذاء القومية الهندوسية، وجميع الثورات المناهضة للاستعمار تقريبًا. والتي أصبحت، مع الفترة الأولى من الحرية كأمم جديدة، أنظمة استبدادية مروعة، وقبل كل شيء دولة إسرائيل، حلم اللجوء الذي نشأ في إرهاب المحرقة التي تعلم ضحاياها الدروس الخاطئة من النازيين وتولوا دورهم في احتلال إسرائيل. فلسطين. إن مخاطر المثالية حقيقية للغاية؛ ولكن كذلك مخاطر الخضوع للسلطة والتواطؤ في الصمت في وجه الشر.
أنا صياد الفاشيين، وأخلاقي هي أخلاق الصياد. بالنسبة لي هناك اختبار بسيط لاستخدام القوة؛ من يملك السلطة؟
لقد كتب عدد كبير من الحكماء بشكل جميل عن أهوال فاشية الدم والإيمان والتربة والتسلسلات الهرمية للانتماء النخبوي والاختلاف الإقصائي، كما يفعل بول أوستريشر في المقالة التالية؛ أود هنا فقط أن أشير إلى أن القوى التي تكمن في داخلنا وخارجها، مثل الظروف الاجتماعية والصدمات اللاجينية، والحركات الرجعية للهمجية وأنظمة القمع، هي قوى عالمية بالنسبة للبشر كشروط مفروضة للنضال وتعمل باستمرار حتى عندما تكون محجوبة عن الأنظار. أبعد من الرعب والإذلال الناتج عن نقاط الانكسار في الروح الإنسانية مثل تلك التي حدثت في ليلة الكريستال والتطهير العرقي في غزة.
أكتب إليك كشخص عاش صرخة معركة “لن يحدث مرة أخرى أبدًا”! منذ أكثر من أربعين عامًا، ومن الأهمية العميقة والحيوية تطبيق مبدأ العمل هذا ليس فقط في مقاومة الفاشية كعدو متطفل على كل ما هو إنساني فينا، ولكن أيضًا على أنفسنا واستخدامنا للعنف والوسائل الاجتماعية. القوة تجاه الآخرين.
في النهاية، كل ما يهم هو ما نفعله بمخاوفنا، وكيف نستخدم قوتنا.
بغض النظر عن المكان الذي تبدأ فيه بالانقسامات والتسلسلات الهرمية للانتماء النخبوي والاختلاف الاستبعادي، فإنك دائمًا ينتهي بك الأمر عند أبواب أوشفيتز.
كما يعلمنا نيتشه في كتابه ما وراء الخير والشر؛ “أولئك الذين يصطادون الوحوش يجب أن ينتبهوا لئلا يصبح وحشًا. وإذا حدقت طويلا في الهاوية، فإن الهاوية ستحدق فيك أيضا.”
في مرآة غزة المظلمة، بانعكاساتها الوحشية على ليلة الكريستال وأوشفيتز، هل يعجبك ما تراه يا إسرائيل؟
وكما كتبت في رسالتي بتاريخ 10 مايو 2021، الدفاع عن الأقصى: الحرية مقابل الاستبداد في القدس؛ ربما شهدنا قدوم الانتفاضة الثالثة هذه الليلة، دفاعًا عن الأقصى ومعارك الشوارع في غزة التي أعقبت ذلك، والتي أشعلها الغدر والغزو الإمبراطوري لدولة إسرائيل الفاشية والكارهة للأجانب والتي لا تنظر إلا إلى أحد.
قبيلتهم ودينهم كإنسان حقيقي، والذي ارتكب هجومًا مميتًا غير مبرر كعمل من أعمال إرهاب الدولة وجريمة ضد الإنسانية على المصلين المسالمين في أحد أكثر المساجد قدسية في العالم الإسلامي، وهو استعراض للقوة والقوة. الهيمنة التي تأتي بعد أسابيع من الاستفزازات والاعتداءات وأعمال الدعاية التجريدية من الإنسانية ضد شعب فلسطين.
مثل انتفاضة الأقصى الثانية التي استمرت أربع سنوات من 28 سبتمبر 2000 إلى 8 فبراير 2005، فإن القضايا التي لم يتم حلها للاحتلال هي الآن في عامها الرابع والخمسين منذ احتلال إسرائيل للقدس القديمة في 7 يونيو 1967، والذي احتفلت به دولة إسرائيل وفقًا لـ إلى التقويم العبري باعتباره يوم القدس اليوم من خلال مهاجمة الأقصى، والكارثة المستمرة الآن منذ ثلاثة وسبعين عامًا منذ يوم النكبة في 15 مايو 1948، تضافرت حول القيمة الرمزية للأقصى، الذي له هوية مزدوجة متنازع عليها مثل جبل الهيكل في القدس. اليهودية.
إن فرص التهدئة وتجنب الحرب لا تعتمد الآن على العوامل المحلية، بل على استجابة المجتمع الدولي، لأن التاريخ هنا أصبح فخًا ينهار ليوقعنا في شركه، ويجب على القوى الخارجية أن تحررنا من إخفاقات الغرب. التناقضات الداخلية لنظامنا.
فهل ستتنصل أمريكا وتتخلى عن مستعمرتها إسرائيل، ملكة سياستها الإمبراطورية في الشرق الأوسط وسيطرتها على المورد الاستراتيجي للنفط؟ هل يمكن للوحدة الدولية وضغوط المقاطعة وسحب الاستثمارات وفرض العقوبات أن تحررنا من طغيان وإرهاب نظام الفصل العنصري كما حدث في جنوب أفريقيا؟
أم أن الحرب هي الحساب الوحيد الذي يمكن للبشرية تقديمه أو قبوله؟
كما كتب إيشان ثارور في صحيفة واشنطن بوست؛ ليلة الإثنين، تبادل المسلحون في قطاع غزة والجيش الإسرائيلي إطلاق الصواريخ والغارات الجوية وسط تصعيد مميت للعنف. أطلقت حماس والجهاد الإسلامي، الجماعتان المسلحتان المتمركزتان في غزة المحاصرة، وابلًا من الصواريخ التي سقطت بالقرب من القدس وفي أجزاء من جنوب إسرائيل، مما أدى إلى إصابة شخص واحد على الأقل. وأدت الغارات الجوية الإسرائيلية ردا على ذلك إلى مقتل ما لا يقل عن 20 شخصا في غزة، وفقا لوزارة الصحة في غزة، من بينهم تسعة أطفال.
وقال رئيس الوزراء الإسرائيلي بنيامين نتنياهو إن “الجماعات الإرهابية” في غزة “تجاوزت الخط الأحمر” بهجماتها الصاروخية. لكن الانفجار الأخير للأعمال العدائية له ذيل طويل، في أعقاب العديد من الأعمال العدوانية التي قامت بها قوات الأمن الإسرائيلية والجماعات اليهودية اليمينية المتطرفة في القدس. قبل أسبوعين، قامت مجموعات من المتطرفين اليهود، بما في ذلك بعض المستوطنين من الضفة الغربية، بمسيرة عبر المناطق المأهولة بالسكان الفلسطينيين في المدينة المقدسة، وهم يهتفون “الموت للعرب”، وهاجموا المارة وألحقوا أضرارًا بالممتلكات والمنازل الفلسطينية. أثارت المحاولات الإسرائيلية لطرد عدد من العائلات الفلسطينية في حي الشيخ جراح بالقدس الشرقية – وهو نموذج مصغر لما يعتبره الفلسطينيون جزءًا من تاريخ طويل من السلب والمحو على يد الدولة الإسرائيلية – احتجاجات التضامن الفلسطيني في أجزاء مختلفة للأراضي المحتلة وإسرائيل.
كما أثارت التوترات قبيل إحياء يوم القدس يوم الاثنين، وهو يوم عطلة إسرائيلية رسمي يحتفل بالاستيلاء على المدينة خلال الحرب العربية الإسرائيلية عام 1967. تم إلغاء مسيرة سنوية كان من المقرر أن يقوم بها إسرائيليون من اليمين المتطرف بعد أن غيرت السلطات مسارها في اللحظة الأخيرة. ولا تزال أعداد كبيرة تشق طريقها إلى حائط المبكى وتغني أغنية انتقامية متطرفة ضد الفلسطينيين.
أفاد زملائي أن “هجمات حماس الصاروخية، والتي تضمنت الضربات الأولى ضد القدس منذ عدة سنوات، جاءت بعد اشتباكات بين الشرطة الإسرائيلية والمتظاهرين الفلسطينيين والإسرائيليين اليهود اليمينيين المتطرفين حول المدينة القديمة”. ومن بين مئات الجرحى سبعة نقلوا إلى المستشفى في حالة خطيرة، بحسب الهلال الأحمر الفلسطيني. وتم تداول مقطع فيديو على وسائل التواصل الاجتماعي يظهر ضباط شرطة إسرائيليين يضربون بوحشية رجلاً فلسطينيًا معتقلًا.
فكيف يمكن لأمريكا أن تدعم دولة إسرائيل في الطغيان والإرهاب والغزو والنهب؟ إنه سؤال يُطرح بلهجة الغضب والأسى والحيرة منذ حلول النكبة في 15 مايو/أيار 1948، يوم النكبة التي بدأ فيها احتلال فلسطين والاستعباد الممنهج والإبادة الجماعية لشعبها في أعقاب الغزو الإسرائيلي. القدس. كيف يتم إضفاء الشرعية على هذا؟
لقد أعاد أحد الأصدقاء صياغة هذا السؤال لي مؤخرًا؛ “لقد أحببت التقليد اليهودي واعتنقته، وانضممت إلى كنيس يهودي وعملت جنبًا إلى جنب مع حاخامه. عندما أشاهد معاملة الحكومة اليهودية في إسرائيل للفلسطينيين، تغمرني مشاعر الارتباك والغضب. ولأنني غير قادر على التوفيق بين هذا الفجور، فإنني أشكك في أساس إيماني. أين الانتفاضة الطيبة والأخلاقية للأصوات اليهودية العالمية المنددة بمسار الحكومة؟ لقد فقدت الثقة في كوني يهودية”.
ما هو واضح بالنسبة لي هو أن أزمة الإيمان هذه هي أيضًا أزمة هوية وجودية
ن الوضع في غاية الخطورة والخطر والذي يحمل أيضًا إمكانية إعادة التصور والولادة التحويلية، وهو صدى شخصي لأزمة حضارية موازية يجب على البشرية والمجتمع العالمي للأمم أن يجدوا منها طريقة للخروج وتحرير أنفسنا من تراث الحضارة الإنسانية. تاريخنا. وهنا ردي:
دولة إسرائيل ليست متطابقة مع الديانة اليهودية، على الرغم من أن الفصيل الإمبريالي الفاشي الذي يمثله نتنياهو يرغب في أن يعتقد الجميع ذلك.
أمة تقوم على تخصيص مواطنيها لهوية قبلية، والتسليح الطائفي للعقيدة في خدمة السلطة والهوية الوطنية المصرح بها، ومجتمع عسكري مع خدمة إلزامية عالمية، وصنم منتشر لأساطير الشجاعة العسكرية ورموزها بما في ذلك البنادق. واستخدمت لغة الوحدة الوطنية العبرية المعاد بناؤها سياسات الهوية لإخضاع مواطنيها لسلطة الاستبداد المركزية؛ إسرائيل دولة فاشية من الدم والإيمان والأرض لا تقل عن دولة النازيين.
أضف إلى هذا المزيج السام النظام الكليبتوقراطي الذي روج لسرديات الإيذاء التاريخي لإضفاء الشرعية على السرقة الجماعية والغزو الإمبراطوري لشعوب أخرى، وهناك شيء واحد واضح؛ لقد تعلمت إسرائيل الدروس الخاطئة من النازيين.
ربما تعلمون من إشاراتي العديدة إلى الحادثة في كتاباتي أنني مناهض للفاشية، وقد أقسمت قسم المقاومة على يد جان جينيه عام 1982 في بيروت، أثناء معركتنا ضد الغزو والحصار الإسرائيلي. وفي الأعوام التسع والثلاثين التي تلت ذلك، كنت صائدًا للنازيين وثوريًا للديمقراطية منخرطًا في النضال من أجل تحرير البشرية ضد الطغيان والأنظمة الاستبدادية التي تعتمد على القوة والسيطرة.
لقد كان الوطن الفلسطيني، والعدالة لشعبه، من بين أهدافي منذ ذلك الصيف منذ فترة طويلة. ومثله كمثل هدف تحرير أيرلندا من الحكم الاستعماري البريطاني، فلا يزال يتعين تحقيقه. موضع التساؤل هو فكرة الحرية والمواطنة باعتبارها سيادة واستقلال الشعوب عن الاستعمار الأجنبي والطغيان الاستبدادي، وأولوية دولة غير طائفية خالية من الانقسامات والتسلسلات الهرمية للإيمان، لأن من يقف بين كل واحد منا وبين اللانهائي لا يخدم أيًا منهما. .
كما أنني أؤيد فكرة إقامة وطن إسرائيلي، ولا أرى أي سبب يجعل هاتين الدولتين، فلسطين وإسرائيل، متنافيتين أو متعارضتين. بعض الإسرائيليين الذين يختلفون معي حول قضية فلسطين والنزعة العسكرية في الغزو الإمبراطوري والسيطرة الإقليمية كانوا حلفاء في قضية مطاردة النازيين والفاشيين عمومًا في جميع أنحاء العالم، لكنهم غافلون عن تواطؤهم في هذا الشر بسبب رؤيتهم لأنفسهم. كضحايا وليس كمرتكبي جرائم ضد الإنسانية. يتعلق الأمر بالخوف والدورة المدمرة للإساءة والعنف.
عندما تستولي السلطة على الإيمان لإضفاء الشرعية على سياسات الهوية، تصبح الهوية نفسها مشوشة وغامضة. لكي نصبح أحرارًا، يجب علينا أن نمتلك ملكية أنفسنا ككائنات مخلوقة ذاتيًا ومستقلة.
ولهذا السبب فإن الواجبات الأساسية للمواطن هي مساءلة السلطة، وكشف السلطة، والسخرية من السلطة، وتحدي السلطة.
دائمًا يبقى الصراع بين الأقنعة التي يصنعها الآخرون لنا وتلك التي نصنعها لأنفسنا؛ هذه هي الثورة الأولى التي يجب علينا جميعا أن نقاتل فيها.
أفكر في مشكلة الشر البشري ودورة الخوف والقوة والقوة في حالة الدول التي أصبحت أنظمة استبدادية قاتلت من أجل تحرير نفسها منها، وهذا ينطبق على الدول الثورية المناهضة للاستعمار بشكل عام بسبب الموروثات التاريخية من الإيذاء. ، في هذا الطريق؛ غالبًا ما يصبح الضحايا مسيئين لأن هويتهم منظمة حول السلطة باعتبارها الوسيلة الوحيدة للهروب في عالم لا يمكن الوثوق فيه بأحد.
عندما يتم إلغاء الثقة وإثبات أنها فارغة وبلا معنى، عندما تنكسر القدرة على الارتباط بالآخرين والشعور بألمهم في التعاطف، ويصبح المرء بلا شفقة أو ندم، عندما يكون الخوف طاغيًا ومعممًا وتشكله السلطة على التعامل مع الآخرين. وفي خدمة السلطة، يتعلم الضحايا أن القوة وحدها هي التي لها معنى وهي حقيقية. يجب ألا نسمح للمسيئين أن يصبحوا معلمينا.
وفي حين أن كل قضية من هذا القبيل لها أصولها وتاريخها الفريد، فإن المشكلة في حد ذاتها عالمية، وتتعلق بما يخشاه المرء، وكيف يتشكل هذا الخوف من خلال السلطة كهوية. من وجهة نظرنا كأميركيين يفسرون الأحداث في المشكلة الكلاسيكية المتمثلة في الأقلية المزدوجة التي تمثلها إسرائيل وفلسطين، فإن كيفية إدراكنا للقضايا لها علاقة كبيرة بكيفية تأطيرها من خلال مصادرنا الإعلامية والمحفزة.
في النهاية، يتم تعريفنا بما نفعله بخوفنا، وكيف نستخدم قوتنا.
السؤال الأول الذي يجب طرحه في أي قصة، والأهم، هو سؤال بسيط؛ من هذه القصة؟
نحن ضائعون في برية المرايا، من الأكاذيب والأوهام، وتزييف أنفسنا، والصور والانعكاسات المشوهة، والأصداء والهويات المرخصة التي تشوه وتشوه.
مكين، وسرقة أرواحنا.
فكيف نجيب أولئك الذين يستعبدوننا؟ يتم تحقيق أصالتنا واستقلالنا من خلال الاستيلاء على السلطة، وإعادة تصور وتحويل أنفسنا والبشرية كمجتمع حر متساوين.
نحن الأمريكيون نميل إلى رؤية الأشياء من منظور القبعات البيضاء والقبعات السوداء، كما هو الحال في الأفلام الغربية التي تعتبر بمثابة أساطير أصلية ونماذج أولية لشخصيتنا الوطنية. بمجرد منح مكانة الضحية، تصبح هذه المجموعات والأشخاص من القبعات البيضاء والأخيار، غير قادرين على الشر ومعارضين تمامًا لأي شخص يجب أن يكون من القبعات السوداء. إنها طريقة فظيعة لاختيار السياسة الوطنية.
للأسف، نحن البشر يمكن أن نكون خيرًا وأشرارًا في الوقت نفسه، فعيوب إنسانيتنا تتردد وتعكس انكسار العالم. إنها حقيقة تم إثباتها مرة أخرى الليلة في القدس أو القدس اعتمادًا على من يتحدث وبأي لغة، بينما تحترق غزة من هجوم قوات الدفاع الإسرائيلية المسعورة تمامًا كما حدث في الليلة التي مضت قبل أربعة عقود تقريبًا في بيروت. عندما حاولوا حرقي أنا وجينيه أحياء في المقهى الخاص بنا، كعشرات البشر الذين سُرق منهم كل شيء ما عدا الأمل، أقسموا لبعضهم البعض أن يتخذوا موقعًا يغطي هروب النساء والأطفال المحاصرين بالهجوم الإسرائيلي حتى النهاية. نحن آمنون، في دفاع أخير ليس عن المسجد الأقصى، رائع وجميل ومليء بالأهمية، نصب تذكاري للدافع البشري للوصول إلى ما هو أبعد من أنفسنا والإمكانيات اللامحدودة لأن نصبح بشرًا، مرحلة مناسبة للموت المجيد للأبطال، ولكن من صرخات الغرباء بلا جسد بين المحاربين المجهولين في العصور القديمة المهجورة.
في مواجهة هوة الفراغ والهمجية العدمية في عالم من الظلام والنار، من الخوف والقوة، ليس لدي سوى الكلمات لأقدمها، وأنا أكتب إليكم ما قلته لرفاقي الذين اختاروا الوقوف معي؛ لقد فقدت عدد مرات الوقوف الأخيرة، لكنني خاطرت بكل شيء ضد احتمالات مستحيلة ونجوت مرات أكثر مما أستطيع أن أتذكر، وكل ما يهم هو أننا لا نتخلى عن أنفسنا ولا عن بعضنا البعض، وأن نرفض الاستسلام، لأن هذا هو لحظة حريتنا، ولا يمكن أن تؤخذ منا أبدا.
من هذه الليلة تتحرر فلسطين، يمكن أن نقتل ولكن لا يمكن أن نفتح.
Hebrew
10 במאי 2024 יום השנה לאינתיפאדה השלישית של 2021, מתקיים כעת בתיאטרון העשירי של מלחמת העולם השלישית המכיל ומחליף את מלחמת עזה
הן המבקרים בארץ הקודש המחפשים סימנים של הבלתי נראה המתגלים בדיסנילנד של אמונות מסוכסכות והן אלה שנלכדו בתוך הסיוט של חומות, מחסומים, תיל תער, מעקבים נרחבים, אלימות אוניברסלית, פוליטיקה זהותית, והעריצות והטרור של אחד מאיתנו. משטרי הכוח והשליטה הנוראיים ביותר בעולם הפכו כאן לרוחות הרפאים של השואה; ישראל מהדהדת עם הצרחות השקטות של הקולות הגנובים והצללים הטורפים של היסטוריה שנושקה בשירות לשלטון כנרטיבים של קורבנות וביטחון ככוח, אסטרטגיה שנועדה לשבור תחילה את הסולידריות שלנו עם פילוג ופשיזם של דם, אמונה ואדמה. זיוף ולאחר מכן דה-הומניזציה והכניעתנו כאדונים ועבדים וכרצח עם וטיהור אתני.
ישראל כחלום מקלט ושל אחווה ואהבה אוניברסליים נבגדה וחתרנה על ידי ישראל כתיאוקרטיה שנאת זרים, אימפריה צבאית ומחנה עבדים; כאן אושוויץ התמסד בקנה מידה לאומי, אסיריה לשעבר עכשיו השומרים שלה.
מדוע שמישהו יבחר לשחזר גיהנום ממנו נמלט, אפילו כאדוניו ולא כעבדיו?
אני מבין היטב את הפיתוי של כוח כביטחון בעולם של כוחות עוינים וכאוטיים, וכיצד ניתן לעצב פחד מוחץ ומוכלל על ידי סמכות לרכז כוח על ידי הצעת לנו כוח מושאל על אחרים כדמויות של איומים קיומיים; להיות פוסק המידות באמצעות כוח ושליטה. אבל ביטחון הוא אשליה, המדינה כאלימות מגולמת מצייתת לחוק התנועה השלישי של ניוטון ויוצרת התנגדות משלה, והכאב המשותף שלנו מאחד אותנו בדרכים שמתעלות מעל הטבעת הווגנרית של פחד, כוח וכוח, שרק אהבה יכולה לשחרר אותנו מ.
אהבה כסולידריות בעשייה יכולה לגאול את פגמי אנושיותנו ואת שברו של העולם, תיקון עולם בעברית, ולשחרר אותנו לחיות כערבים לאנושיותו של זה.
כפי שכתבתי ביום השנה הראשון לאינתיפאדה השלישית בלילה הזה לפני שנתיים; זה חייב להיות הנושא הנכתב ביותר, הנלמד, התווכח, התנסה בו ונלחם בנושא בפוליטיקה הגלובלית מאז מלחמת העולם השנייה שהוא תוצאה ממנה, העם הזה שבו עם אחד מחולק לפי ההיסטוריה כישראלים ופלסטינים, ומדד של האנושות שלנו, כדוגמה הקלאסית של המיעוט הכפול; מה עושים עם עיר אחת ואומה אחת שתיבעות על ידי שתי קהילות היסטוריות, כבסיס לזהות כאמונה ולאום וההשלכות והפרקסיס של פוליטיקת זהויות כאלימות?
כאן אומה ועם נקרעים על ידי הפרעת זהות דיסוציאטיבית, מסוכסכים ונעולים במאבק טיטאני כמו עם פיצול הזהות, הזיכרון והתודעה של מספר אישים, טירוף בקנה מידה לאומי וציוויליזציוני שנולד ממורשת ההיסטוריה והחיים משבשים אירועים, טראומה אפיגנטית, אבל, אימה, אשמה וייאוש.
בדואליות של ישראל ופלסטין מתבררים מקורות הרוע כאלימות ועריצות בטבעת הווגנרית הרקורסיבית והתלויה הדדית של פחד, כוח וכוח, כאשר פחד סוחף ומוכלל ואיומים קיומיים מופעלים בנשק בשירות לשלטון על ידי הסמכות. היוצר מצבי כוח ושליטה קרסראליים ככוח לא שוויוני ואלימות מגולמת, באמצעות היררכיות עילית וחלוקות של שייכות ואחרות ופשיזם של דם, אמונה ואדמה.
כאן פועל הפשיזם כרע מערכתי כהחזקה וגניבה של הנשמה. מה אנחנו יכולים לעשות לגבי זה? כפי ששאל לנין במאמרו משנת 1902; “מה יש לעשות?” איך להשתחרר מהכוחות המערכתיים של ההכנעה שלנו לסמכות, לאליטות ולאלה שישעבדו אותנו?
ראשית עלינו להכיר ולהיזהר מאלה המתיימרים לדבר בשמנו ולפעול בשמנו, שכן זוהי אסטרטגיה ראשית של הפשיזם. כדי לשחרר את עצמנו מהשקרים והאשליות, הזיוף וההיסטוריה המשוכתבת, תיאוריות הקונספירציה והמציאות החלופית שבאמצעותן אנו הופכים לדה-הומניזציה, עלינו להיות דוברי אמת העוסקים במרדף אחר האמת כקריאה קדושה, ולבצע את ארבע החובות העיקריות של אזרח; רשות שאלה, רשות חשיפה, רשות מדומה ורשות אתגר.
שנית עלינו לתפוס את הבעלות העצמית והאוטונומיה שלנו בסירוב להיכנע לסמכות, שכן הסוד הגדול של הכוח הוא שהוא ריק וחלול, והוא עובר דה-לגיטימציה דרך סירוב לסמוך ולהאמין בסמכות, ושל כוח שהוא שביר ו מוצא את הגבול שלו בנקודה של אי ציות. מעשים פשוטים, אבל גם כוחות טבועים של האדם שלא ניתן לקחת מאיתנו; שכן מי שמסרב להיכנע הוא חופשי, והופך לבלתי ניתן לכיבוש.
תמיד נשאר המאבק בין המסכות שאחרים עושים לנו, לבין אלה שאנחנו עושים לעצמנו. זו המהפכה הראשונה שבה כולנו
חייב להילחם; המאבק לבעלות עצמית ולחופש הזהות.
אין סמכות צודקת.
הלילה אני יושב בבית בין החושך העצום של גבעותיי, לילה שעוקב אחרי ימים של גשם ומלא בשירי צפרדעים וציפורים, שלווה המופרעת רק בגלל הכירוסקורו של זיכרונותיי מהלילה הזה לפני שנה, בהגנה. של אל אקצא. כמו הבזקים של ברק, יד העבר יכולה להביא את הכאוס ולהושיט יד לתפוס ולטלטל אותנו, ולערער אותנו ואת מבני הנורמליות שלנו עם אירועים בלתי צפויים ופתאומיים משבשים שנפרמו מעגןיהם בזמן.
אבל הכאוס הוא גם מדד לטווח ההסתגלותי של מערכת, שמביאה הן את אימת האין שלנו והן את השמחה על החופש המוחלט בדמיון המחודש שלנו והלידה מחדש המשנה של עצמנו ושל האפשרויות הבלתי מוגבלות שלנו להפוך לאנושות.
לגיירמו דל טורו, באפוס המפואר שלו של הגירה ושוויון גזעי קרנבל רואו, יש סצנה שבה שני ממשיכים צעירים להנהגה של פלגים יריבים מסורתיים מוצאים עצמם מאוהבים וזקוקים לבעלי ברית בעלילת משנה המדמה מחדש את רומיאו ויוליה; הגיהנום המורד, ג’ונה ברייקספיר, שואל את אהובתו המקיאוולית, סופי לונגרבין, “למי כאוס טוב?” על כך היא משיבה, “כאוס טוב לנו. כאוס הוא התקווה הגדולה של חסרי הכוח”.
אפשר לחשוב על הבאת הכאוס במונחים של כוח הגאולה של אהבה, של סולידריות, של חובת הדאגה שלנו לזולת, של תפיסות כוח כהחזרת האיזון, של התנגדות ומאבק מהפכני כמו העמדת חיינו באיזון עם אלה של חסרי הכוח והמנושלים, המושתקים והנמחקים, וכתיקון עולם או ריפוי שברו של העולם.
בירושלים ובאל קודס, אנו נבגדים על ידי הנורמליות של כניעה לסמכות וחלוקת הכוח הלא שוויוני, דה-הומניזציה על ידי אלה שמבצעים זוועות בשמנו, ונעשים שותפים לפשעים נגד האנושות באמצעות נרטיבים של קורבנות, כפי שוולטר מלמד אותנו מאפשרים. כל דבר.
Gott mitt uns; זה טרור עתיק יומין. ולכך עלינו להתנגד.
מיתוסים ישנים, ותלונות ישנות, שזורים במרקם הנפש שלנו והציוויליזציה שלנו. וכמו כל היסטוריה, זיכרון וזהות מורשית, כוחות מימטיים שממורשתם עלינו לצאת.
ברגע זה אני פונה שוב לאבחנה המבריקה של מחלת הכוח כזהות שנתפסה כפי שכתב אלון בן-מאירין בהאפפוסט, אם כי המרשם שלו למערכת שתי מדינות שנוי במחלוקת ובשבילי יש להחליפו בזמן עם חילוני. מדינה עם חוק אחד לכולם וללא חטיבות רשמיות של שבט, שפה או אמונה, במאמר שכותרתו In The Grip Of Powerful Illusions; “המבוי הסתום בתהליך השלום הישראלי-פלסטיני נראה לא הגיוני ומטריד, שכן רוב הישראלים והפלסטינים מבינים שדו-קיום, בין אם בתנאי איבה או ידידות, הוא עובדה שאף צד לא יכול להשתנות מלבד קטסטרופה.
המבוי הסתום בתהליך השלום הישראלי-פלסטיני נראה לא הגיוני ומטריד, שכן רוב הישראלים והפלסטינים מבינים שדו-קיום, בין אם בתנאי איבה ובין אם בתנאי ידידות, הוא עובדה שאף אחד מהצדדים אינו יכול להשתנות מלבד קטסטרופה. שני הצדדים מבינים שהפרמטרים הכלליים של הסכם שלום בר קיימא חייבים להישען על פתרון שתי מדינות המבוסס על גבולות 1967 עם כמה חילופי קרקעות. עם זאת, שני הצדדים בוחרים להתענג על אשליות ולחיות בהתרסה לזמן ולנסיבות. נראה שהם מעדיפים המשך התנגשויות אלימות ושפיכות דמים על פני דו-קיום שליו, תוך שהם מאשימים זה את זה בדרך ההרסנית הבלתי נגמרת, שבאופן טרגי שניהם בחרו לעבור.
ישנם ציווי יסוד, יחד עם אמצעי ביטחון הדדיים ארוכי טווח, המייצגים את מה שהיה על שולחן המשא ומתן בשנת 2000 בקמפ דיוויד ובשנים 2010/2011 ו-2013/2014 בחסות ממשל אובמה בירושלים וברמאללה. כל סבב, עם דרגות שונות של התקדמות, נועד להשלים הסכם ועם זאת בסופו של דבר לא הצליח לעשות זאת. השאלה היא: למה?
תפיסות מוטות וסלקטיביות, שמחוזקות על ידי חוויות היסטוריות, דת ואידיאולוגיות לא תואמות, נעלו את שני הצדדים בעמדות חסרות תנועה. הגורמים המשמרים ומעצימים דפוסים אלה כוללים רגשות כמו פחד, חוסר אמון וחוסר ביטחון. התוצאה הפסיכולוגית היא הכחשה הדדית של הנרטיב של האחר ודה-לגיטימציה הדדית.
ביחד, התוצאה האופרטיבית היא סטגנציה וקיטוב. לכן, מה שנדרש הוא דיאלוג מכוון קונצנזוס ברמת המנהיגות של פקידים ולא פקידים כאחד, ואינטראקציות בין אנשים, כדי לפתור את סוגיית התפיסה – סדר גבוה בהתחשב בסביבה הנוכחית שמתבססת ולא משפרת דעות קדומות. תפיסות.
ישנם מושגים פסיכולוגיים מסוימים הרלוונטיים להבנת השיתוף הישראלי-פלסטיני
מושג האשליה הוא מושג חיוני. ב”עתידה של אשליה”, פרויד מציע את ההגדרה הבאה: “…אנו קוראים לאמונה אשליה כאשר הגשמת משאלות היא גורם בולט במוטיבציה שלה, ובכך אנו מתעלמים מיחסיה למציאות, בדיוק כפי שה האשליה עצמה אינה מגדירה אימות”.
מה שמאפיין אשליות הוא ש: 1) הן נגזרות משאלות אנושיות עמוקות, ו-2) האמונה מוחזקת (או תוחזק) בהעדר כל ראיה משכנעת, או נימוקים רציונליים טובים, מטעמה.
אי אפשר להכחיש שהן הישראלים והן הפלסטינים נמצאים באחיזת אשליות חזקות מאוד שרק משמשות להארכת הסכסוך ולמנוע כל הבנה הדדית. בפרט, האמונה המשותפת לישראלים רבים שיש להם זכות מקראית על הארץ (כולל יהודה ושומרון) ושאלוהים נתן אותה ליהודים לנצח היא ללא ספק אשליה של אתמול.
אמונה זו אינה מאושרת משום שיש ראיות אמיתיות לכך שאלוהים ראה אותה (למרות ששתי ממלכות יהודיות אכן קיימות – הראשונה במאה העשירית לפנה”ס והשנייה החלה בשנת 539 לפנה”ס – על אותה אדמה), אלא משום שהיא מספק צורך פסיכולוגי עמוק במולדת יהודית שניתנת לאלוהים.
האמונה שבאמצעות הרחבת ההתנחלויות ישראל תגביר את ביטחונה הלאומי ותשמור על אחיזתה בכל הארץ היא אשליה של המחר, שמתעלמת בדרך כלל מנוכחותם של מוסלמים באותה אדמה במשך יותר מ-1,300 שנה.
חשוב לציין כיצד אשליות אלו מקיימות ומחזקות אחת את השנייה, ומהוות מחסום פסיכולוגי שהוא הרבה יותר אטום לרפלקציה ביקורתית. אשליותיה של ישראל שימשו ליצירת ההיגיון לכיבוש.
הפלסטינים, מצדם, אינם חפים מאשליות משלהם. הם גם מאמינים שאלוהים שמר להם את הארץ, ופונים לעובדה שהם ישבו את הארץ במשך מאות שנים. מנקודת המבט שלהם, נוכחותו של מסגד אל-אקצא, שנבנה בשנת 705 לספירה בירושלים, מעידה על זיקתם ההיסטורית והדתית לעיר הקודש.
הם גם נאחזים ברעיון שהם יחזרו מתישהו לאדמת אבותיהם, כפי שיש להם וממשיכים להתעקש על זכות השיבה של הפליטים הפלסטינים, למרות שזה הפך לבלתי אפשרי כמעט.
הפלסטינים נאחזים באשליותיהם מאתמול ומחר באותה עיוורון ונואש כמו הישראלים, מה שמוביל להתנגדות ופחד משינויים. ככזה, אלא אם שני הצדדים ישנו מסלול ויקבלו את הזיקה של זה לאותה ארץ, במיוחד בגלל שהיא מבוססת דתית, המצב צפוי להוביל לאסון.
זה תרם להפיכת הסכסוך הישראלי-פלסטיני לכרוני ובלתי פתיר כאחד, שכן האשליות השונות ניזונות באופן רציף ומודע ממפגשים עוינים ולעתים קרובות אלימים בין שני הצדדים.
בניסיון לגשר בין מושגים שיכולים לקשר בין תחומי הפסיכולוגיה והפוליטיקה בסכסוך הישראלי-פלסטיני, ניתן להציע שהתנגדות הדדית קולקטיבית לשינוי (הן מודעת ומכוונת, והן בלתי מודעת פנימית) מגינה על זהות פגיעה.
בהשוואה, למשל, לזהות הפוליטית היציבה והבוגרת של האומות האמריקאיות, הבריטיות והצרפתיות, הזהות הפוליטית של העם הישראלי והפלסטיני כאחד נמצאת, במידה מסוימת, בגיל ההתבגרות.
זהויות בסביבה זו פגיעות יותר, והגיבורים באופן טבעי מתגוננים יותר ועמידים בפני שינויים. מעצם טבעו, על השחקנים להתקשות (אם לא בלתי אפשרי) לבטא זאת בפומבי, שכן לעשות זאת הוא להודות בפגיעות זו.
הרעיון של התנגדות פסיכולוגית לשינוי עשוי בהחלט להשפיע על המסגרת הפוליטית בכלל ועל הסכסוך הישראלי-פלסטיני בפרט; הוא קשור קשר הדוק לתפיסות ברמות רבות ומספק הגנה על גיבוש זהות פגיעה.
הלך הרוח הזה, המחוזק על ידי חוויות היסטוריות, הוא שמתעלה על יותר משבעת העשורים מאז החל הסכסוך הישראלי-פלסטיני. ליחידים ולקבוצות, ישראלים ופלסטינים כאחד, יש וממשיכים לפרש את אופי המחלוקת ביניהם כ”אתה נגדי” בצורה דעות קדומות וסלקטיביות.
בתורו, זה חנק כל מידע חדש ואפשר את ההתנגדות המתמשכת לשינוי, מה שיכול לשפוך אור חדש על מהות הסכסוך ומהותו ולעזור לקדם את תהליך השלום.
הרעיון של התנגדות לא מודעת לשינוי במסגרת זו מתקשר היטב לתפיסה של תפיסות המניעות את הקיטוב בקונפליקט. התנסות היסטורית, המגבשת תפיסות, משמשת בין היתר להגברת תחושת הזהות של “מי שאנחנו באמת”, הנחה קולקטיבית מעצבת היושבת בסלע של שחקני מפתח כאחד ומניעה התנהגות תפקודית ולא מתפקדת.
באופן עקרוני, חשיבה כזו מונעת משני הצדדים לבדר רעיונות חדשים שעלולים להוביל לפשרות לפתרון של שלום. הפרדוקס כאן הוא שהרוב משני הצדדים אמנם רוצים ומחפשים שלום, ביודעים היטב שהדבר ידרוש ויתורים משמעותיים, אך אינם מסוגלים ליישב את הוויתורים הנדרשים עם תפיסות טבועות שמנעו את הפשרות הללו כתוצאה מהתנגדות וחשש מפני שינוי.
לכן, כל מסגרת לשלום חייבת לכלול הוראות שיגדילו באופן דרמטי את הסיכויים לטובת פתרון. ראשית, שני הצדדים צריכים להתחייב להגיע להסכם המבוסס על פתרון שתי מדינות מתוך אמונה ששינוי, שמתורגם לדו-קיום, הוא בלתי נמנע. לכן, עליהם להתאים את עצמם זה לדרישותיו של זה, מה שמחייב אותם בהכרח לעשות ויתורים משמעותיים.
שנית, כדי להקל על כך, עליהם לבצע אינטראקציות חברתיות, כלכליות, תרבותיות וביטחוניות פייסות בין אנשים, כדי למתן את התנגדותם לשינוי, אשר חייבת להתחיל, לפחות, שנה אחת לפני תחילת המשא ומתן ליצירת הפסיכולוגיות וה אווירה פוליטית כדי לטפח את האמון הדרוש למשא ומתן לשלום מהותי ומוצלח.
חידוש שיחות השלום לא יוביל לשום מקום אלא אם ישראלים ופלסטינים ישנו את תפיסתם הדעות הקדומות ואת התנגדותם לשינוי ופחדם משינוי, ולבסוף יגיעו להכרה שגורלם שזור זה בזה ואינם יכולים לחיות בשלום ובביטחון ללא השני.
אני מרגיש נאלץ לסיים את המאמר האחרון שלי לשנה באזהרה חמורה שישראלים ופלסטינים כאחד יעשו אם להרהר בה כאשר הם מתקרבים לסוף העשור השביעי לסכסוך הטראגי שלהם.
כל מיליטנט ישראלי קיצוני ופלסטיני, מי שרוצה הכל חייב לעצור ולחשוב היכן יהיו ישראל והפלסטינים בעוד עשר שנים אם המצב הנוכחי יימשך?
אשליותיך של היום לא יהפכו למציאות של מחר, ומה שהמחר יביא אינו אלא עוד כאב, דמעות ויסורים.
הסכסוך שלך מתפתח מהר יותר למלחמת דת. מתקיים ארמגדון מוסלמי-יהודי שיעלה את כל האזור באש בלתי נתפסת.
אם אתם מאמינים אמיתיים, אל תעזו להתריס נגד רצונו של אלוהים, כי הוא דחף אתכם יחד כדי להעמיד אתכם במבחן – עליכם לחיות בשלום ובהרמוניה, או שתיגזרו על שכחה וייאוש.
יש לך את הכוח לבחור את הגורל שלך. האם זה יהיה הרס עצמי או שזה יהיה הגשמת חלום מפואר?
קום והעביר מורשת של תקווה לכל ילד ישראלי ופלסטיני, כי יש להם את הזכות הנתונה מאלוהים לגדול ולשגשג ואף אחד לא צריך למות על האשליות שלך לשווא”.
כפי שכתבתי בפוסט שלי מ-9 בנובמבר 2023, מראה של החושך שלנו: בדולח; ישראל מנציחה את הטרגדיה הזו שפתחה דלת לטרגדיה גדולה עוד יותר בשואה בכך שהיא עושה בדיוק את אותו הדבר לפלסטינים, עם אחד המחולק על ידי ההיסטוריה והאמונה המזוהה עם נשק בשירות לשלטון. וגם זה יפתח דלתות לטרור ועריצות מדינות, אלא אם כן שני העמים יוכלו להתאחד נגד רשויות המבצעות זוועות בשמם כאסטרטגיה של הכנעה ולשחרר זה את זה מאלה שישעבדו אותם.
אם אתה חושב על עמים כילדים שהם ניצולי התעללות, הרבה מתברר; שכן ברגע שהם תפסו את השלטון יש סיכוי גבוה יותר שהם יהפכו למתעללים בעצמם. כך פועל הפחד, מדוע הוא הבסיס האמיתי לחילופי דברים, מדוע פוליטיקה היא אמנות הפחד, ומדוע מדינות מגולמות באלימות. הן הישראלים והן הפלסטינים נפגעו מהאיומים הקיומיים הרבה לפני שהחלו לחבל, להתאכזר ולעשות דה-הומניזציה אחד את השני.
העובדה שהמשטרים הדורסניים משני הצדדים השתמשו בפוליטיקת פילוג וזהות כדי לרכז כוח ולהעניק לגיטימציה לשליטה אוטוריטרית היא שלב צפוי של מאבק השחרור, במיוחד של מהפכה אנטי-קולוניאלית.
הטריק של להיות אנושי, חברים, הוא לאמץ את החושך של עצמך במאבק, כמו גם את אויביו, ולצאת מהמורשת של ההיסטוריה שלנו שמצלה עלינו כמו זנב תנין בלתי נראה.
יש קו שאמר הנבל בסדרה הקוסמים, ניצול של התעללות בילדות ועריץ הידוע בשם החיה על פשעיו הנוראיים, פעם הילד חסר הכוח והמבועת מרטין צ’טווין וכיום אל מפלצתי; “אתה יודע, כשהייתי ילד, גבר שנועד לטפל בי כופף אותי מעל השולחן שלו וקיבל אותי שוב ושוב בכל פעם שהייתי איתו לבד. זה עוזר לי להבין אמת. אתה חזק או שאתה חלש. “
הנה השקר המקורי של העריץ והפשיסט באפולוגטיקה, בהצדקה העצמית ובפסיכופתיה של הכוח; השקר שרק לכוח יש משמעות והוא אמיתי, שאין טוב או רע. אופן השימוש בכוח הוא בעל חשיבות שווה למי שמחזיק בו. פחד וכוח הם אמצעי עיקרי לחילופי בני אדם, אבל
לא האמצעי היחיד; אהבה, חברות ושייכות חשובים לא פחות.
זהו קו אשר לוכד בצורה מושלמת את הסתירות הטבועות בטבעת הוואגנרית של פחד, כוח וכוח כמקור של הרוע; שכן השימוש בכוח חברתי הוא חתרני לערכיו שלו. עם זאת, התנאים המוטלים של מאבק מהפכני מצריכים לעתים קרובות אלימות, ועד שאלי החוק והסדר יופלו מכסאותיהם אני חייב להסכים עם הכתבה המפורסמת של סארטר במחזהו “ידיים מלוכלכות” מ-1948, שצוטט על ידי פרנץ פאנון בנאומו מ-1960. למה אנחנו משתמשים באלימות, והפכו לאלמוות על ידי מלקולם אקס; “בכל דרך אפשרית.”
כפי שכתב וולטר רודני ב-The Groundings with my Brothers; “אמרו לנו שאלימות כשלעצמה היא רוע, ושלא משנה מה הסיבה, היא לא מוצדקת מבחינה מוסרית. לפי איזה סטנדרט של מוסר יכולה האלימות שבה משתמש עבד כדי לשבור את שלשלאותיו להיחשב זהה לאלימות של אדון עבדים? לפי אילו אמות מידה נוכל להשוות את האלימות של שחורים שדוכאו, מדוכאים, מדוכאים ומדוכאים במשך ארבע מאות שנים עם אלימותם של פאשיסטים לבנים. לא ניתן לשפוט אלימות שמטרתה החזרת כבוד האדם ושוויון לפי אותו קנה מידה כמו אלימות שמטרתה לשמור על אפליה ודיכוי”.
והנה הקטע שאליו הוא מתייחס מפי ליאון טרוצקי ב-Their Morals and Ours: The Class Foundations of Moral Practice; “בעל עבדים שבאמצעות ערמומיות ואלימות כובל עבד בשלשלאות, ועבד שבאמצעות ערמומיות או אלימות שובר את השלשלאות – שלא יאמרו לנו הסריסים הבזויים שהם שווים בפני בית דין מוסר!”
אולם בהשתקפות אני חושב על אותן דמויות גדולות שהיו גם גיבורי השחרור וגם נבלי העריצות; המודל לחיקוי בגיל ההתבגרות שלי נפוליאון, וושינגטון, שהוא מרכזי בהיסטוריה המשפחתית שלנו וטבע את המוטו על הסמל שלנו בקוד הסיסמה במהלך קרב טרנטון, ניצחון או מוות, כאשר המהפכה כולה התנהלה על תקווה עזובה, של הטרגי דרמה של גיבורים שנפלו כמו רוברט מוגאבה, העריצים המפלצתיים סטלין ומאו, הרשימה היא אוסף כמעט אינסופי של צרות וכישלונות חזון שבהם עולמות חדשים אמיצים הפכו לגיהנום ולמדינות קרסרליות. לראיה אני מציע למהפכות האמריקניות והנפוליאון להפוך לאימפריות, ברית המועצות, המפלגה הקומוניסטית הסינית, הודו, שם תהילת השחרור באה יד ביד עם הטרגדיה של החלוקה וכעת היא תחת מגף הלאומיות ההינדית, כמעט כל המהפכות האנטי-קולוניאליות. שעם תקופת החירות הראשונה כאומות חדשות הפכו לעריצות איומה, ובעיקר למדינת ישראל, לחלום מקלט שנרקם באימת השואה שקורבנותיו למדו את הלקחים הלא נכונים מהנאצים ונטלו על עצמם את תפקידם בכיבוש פלשתינה. הסכנות של האידיאליזם הן אמיתיות מאוד; אבל כך גם הסכנות שבכניעה לסמכות ובשותפות השתיקה מול הרוע.
אני צייד של פשיסטים, ושלי הוא מוסר של צייד. מבחינתי יש מבחן פשוט לשימוש בכוח; מי מחזיק בכוח
הרבה מאוד אנשים חכמים כתבו יפה על זוועות הפשיזם של דם, אמונה ואדמה ועל היררכיות של השתייכות עילית ואחרות מוציאה מהכלל, כפי שעושה פול אוסטרייכר במאמר שלאחר מכן; כאן ברצוני רק להצביע על כך שהכוחות הטמונים בתוכנו ובחוץ כתנאים חברתיים וטראומה אפיגנטית, של אטאביסטים של ברבריות ומערכות דיכוי, הם אוניברסליים לבני אדם כתנאי מאבק כפויים ופועלים ללא הרף גם כשהם מעורפלים מהעין. , מעבר לאימה ולמחסור של נקודות השבר של נפש האדם כמו אלו של ליל הבדולח והטיהור האתני של עזה.
אני כותב לך כמי שחיה לפי קריאת הקרב של לעולם לא שוב! כבר למעלה מארבעים שנה, ויש חשיבות עמוקה וחיונית ליישם את עקרון הפעולה הזה לא רק בהתנגדות לפשיזם כאויב חודרני של כל מה שאנושי בנו, אלא גם לעצמנו ולשימוש שלנו באלימות ובחברתי. כוח כלפי אחרים.
בסופו של דבר, כל מה שחשוב הוא מה אנחנו עושים עם הפחד שלנו, ואיך אנחנו משתמשים בכוח שלנו.
לא משנה היכן אתה מתחיל עם פילוגים והיררכיות של השתייכות עילית ואחרות מדריגה, אתה תמיד מגיע בשערי אושוויץ.
כפי שמלמד אותנו ניטשה במעבר לטוב ולרע; “מי שצד מפלצות עשוי לדאוג שלא יהפוך בכך למפלצת. ואם אתה מסתכל זמן רב לתוך תהום, התהום מביטה גם בך.”
במראה האפלה של עזה, עם ההשתקפויות המפלצתיות של ליל הבדולח ושל אושוויץ, אתה אוהב את מה שאתה רואה, הו ישראל?
כפי שכתבתי בפוסט שלי מ-10 במאי 2021, ההגנה על אל אקצא: חירות מול עריצות בירושלים; ייתכן שהיינו עדים להופעת האינתיפאדה השלישית הלילה, בהגנת אל-אקצא ובקרבות הרחוב בעזה שבאו בעקבותיה, שהוצתו בעקבות הבגידה והכיבוש האימפריאלי של מדינת ישראל שנאת זרים ופשיסטית שאינה מתייחסת לאיש מלבד
השבט והאמונה שלהם כאנושיים באמת, ואשר ביצעו מתקפה בלתי מעוררת וקטלנית כמעשה טרור ממלכתי ופשע נגד האנושות על המתפללים השלווים באחד המסגדים הקדושים ביותר בעולם האסלאמי, הפגנת כוח ו שלטון שבא בעקבות שבועות של פרובוקציות, תקיפות ופעולות של דה-הומניזציה תעמולתית נגד העם הפלסטיני.
כמו אינתיפאדת אל-אקצא השנייה או אל-אקצא שנמשכה ארבע שנים מה-28 בספטמבר 2000 עד ה-8 בפברואר 2005, נושאים לא פתורים של כיבוש שנמצא כעת בחמישים וארבעה שנים מאז כיבוש ירושלים העתיקה ב-7 ביוני 1967 על ידי ישראל, שמדינת ישראל חגגה על פי ללוח העברי כיום ירושלים היום על ידי תקיפת אל אקצא, ואסון הנמשך כבר שבעים ושלוש שנים מאז יום הנכבה ה-15 במאי 1948, התלכדו סביב הערך הסמלי של אל אקצא, בעל זהות כפולה שנויה במחלוקת כהר הבית ב. יַהֲדוּת.
סיכויי הסלמה ומניעת מלחמה תלויים כעת לא בגורמים מקומיים אלא בתגובת הקהילה הבינלאומית, שכן ההיסטוריה הפכה כאן למלכודת שמתמוטטת כדי ללכוד אותנו במלתעותיה, וכוחות חיצוניים חייבים לשחרר אותנו מהכישלונות של הסתירות הפנימיות של המערכת שלנו.
האם אמריקה תתנער ותתנער ממושבה ישראל, מלכת המדיניות האימפריאלית שלה במזרח התיכון והשליטה במשאב האסטרטגי של הנפט? האם האחדות הבינלאומית והלחץ של חרם, ביטול וסנקציה יכולים לשחרר אותנו מהעריצות והטרור של משטר אפרטהייד כפי שעשה בדרום אפריקה?
או שמא מלחמה היא ההתחשבנות היחידה שהמין האנושי יכול להציע או לקבל?
כפי שנכתב על ידי ישאן ת’ארור בוושינגטון פוסט; “ביום שני בלילה, חמושים ברצועת עזה והצבא הישראלי החליפו ירי רקטות ותקיפות אוויריות על רקע הסלמה קטלנית של האלימות. חמאס והג’יהאד האיסלאמי, ארגונים חמושים שבסיסם בעזה המצוררת, שיגרו מטח רקטות שנחתו ליד ירושלים ובחלקים מדרום ישראל, ופצעו לפחות אדם אחד. תקיפות אוויריות ישראליות בתגמול הרגו לפחות 20 בני אדם בעזה, לפי משרד הבריאות של עזה, כולל תשעה ילדים.
ראש ממשלת ישראל בנימין נתניהו אמר כי “קבוצות הטרור” בעזה “חצו קו אדום” עם התקפות הרקטות שלהם. אבל לפיצוץ הלחימה האחרון יש זנב ארוך, בעקבות פעולות תוקפניות רבות הן של כוחות הביטחון הישראליים והן של ארגוני עליונות יהודים מהימין הקיצוני בירושלים. לפני שבועיים צעדו להקות של קיצונים יהודים, כולל כמה מתנחלים מהגדה המערבית, דרך אזורים מאוכלסים בפלסטינים בעיר הקדושה, קראו “מוות לערבים”, תקפו עוברי אורח ופגעו ברכוש ובבתים פלסטינים. ניסיונות ישראלים לפנות מספר משפחות פלסטיניות בשכונת שייח ג’ראח במזרח ירושלים – מיקרוקוסמוס של מה שהפלסטינים רואים כחלק מהיסטוריה ארוכה של נישול ומחיקה בידי מדינת ישראל – עוררו מחאות סולידריות פלסטיניות בחלקים שונים. של השטחים הכבושים וישראל עצמה.
היא גם העלתה את המתיחות לקראת ציון יום ירושלים ביום שני, חג ישראלי רשמי שחוגג את כיבוש העיר במהלך מלחמת ערב-ישראל ב-1967. צעדה שנתית מתוכננת של ישראלים אולטרה-לאומיים מהימין הקיצוני בוטלה לאחר שהרשויות ניתבו את דרכה ברגע האחרון. מספרים גדולים עדיין עשו את דרכם לכותל ושרו שיר נקמה קיצוני נגד הפלסטינים.
“התקפות הרקטות של חמאס, שכללו את התקיפות הראשונות נגד ירושלים מזה מספר שנים, הגיעו לאחר עימותים בין משטרת ישראל, מפגינים פלסטינים וישראלים יהודים מהימין הקיצוני ברחבי העיר העתיקה”, דיווחו עמיתיי. “בין מאות הפצועים היו שבעה שאושפזו במצב קשה, כך לפי הסהר האדום הפלסטיני. קטעי וידאו שהופצו ברשתות החברתיות של שוטרים ישראלים מכים באכזריות גבר פלסטיני עצור”.
איך אמריקה יכולה לתמוך במדינת ישראל בעריצות ובטרור, בכיבוש ובגזל? זו שאלה שנשאלת בטונים של זעם, צער ותמיהה מאז הופעת הנכבה ב-15 במאי 1948, יום הקטסטרופה שהחל את כיבוש פלסטין והשעבוד השיטתי ורצח העם של אנשיה בעקבות הכיבוש הישראלי. של ירושלים. איך זה מקבל לגיטימציה?
חבר ניסח לי לאחרונה מחדש את השאלה הזו; “אהבתי ואימצתי את המסורת היהודית, הצטרפתי לבית כנסת ועבדתי לצד רבו. כשאני עד ליחס של ממשלת ישראל היהודית לפלסטינים, אני מוצף ברגשות של בלבול וכעס. אני לא מצליח ליישב את חוסר המוסריות הזה, אני מטיל ספק בעצם היסוד של אמונתי. היכן ההתקוממות הטובה והמוסרית של הקולות היהודיים הבינלאומיים המגנה את דרכה של הממשלה? איבדתי את האמון בלהיות יהודי”.
מה שברור לי הוא שמשבר האמונה הזה הוא גם משבר קיומי של זהות
מצב של כובד ראש וסכנה אשר טומן בחובו גם פוטנציאל לדמיון מחודש ולידה מחדש טרנספורמטיבית, הד אישי למשבר ציוויליזציוני מקביל ממנו על המין האנושי וקהילת האומות העולמית למצוא דרך לצאת ולשחרר את עצמנו מהמורשת של ההיסטוריה שלנו. הנה תשובתי:
מדינת ישראל אינה זהה לאמונה היהודית, אם כי הפלג הפשיסטי-אימפריאליסטי שנתניהו מייצג היה רוצה שכולם יחשבו כך.
אומה המבוססת על הקצאת אזרחיה לזהות שבטית, נשק עדתי של אמונה בשירות לשלטון וזהות לאומית מורשית, חברה צבאית עם שירות חובה אוניברסלי ופטישיזציה נרחבת של מיתוסים של חיל לחימה וסמליה כולל רובים , ושפה עברית משוחזרת של אחדות לאומית השתמשה בפוליטיקת זהויות כדי להכפיף את אזרחיה לכוח הריכוזי של העריצות; ישראל היא מדינה פשיסטית של דם, אמונה ואדמה לא פחות מזו של הנאצים.
הוסיפו לתמהיל הרעיל הזה משטר קלפטוקרטי שהפיץ נרטיבים של קורבנות היסטורית כדי לתת לגיטימציה לגניבה מסיבית וכיבוש אימפריאלי של מדינות אחרות ודבר אחד ברור; ישראל למדה את הלקחים הלא נכונים מהנאצים.
אתה אולי יודע מההתייחסויות הרבות שלי לתקרית בכתיבתי שאני אנטי-פשיסט, שנשבע לשבועת ההתנגדות על ידי ז’אן ז’נה ב-1982 בביירות, במהלך מאבקנו נגד הפלישה והמצור הישראלים. ב-39 השנים שאחרי, הייתי צייד נאצים ומהפכן של דמוקרטיה העסוק במאבק לשחרור המין האנושי נגד עריצות ומשטרים אוטוריטריים של כוח ושליטה.
מולדת פלסטינית, וצדק לאנשיה, היו בין המטרות שלי מאז אותו קיץ לפני כל כך הרבה זמן. כמו המטרה של שחרור אירלנד מהשלטון הקולוניאלי הבריטי, עוד נותרה להשיגה. מדובר ברעיון החירות והאזרחות כריבונות ועצמאות של עמים מקולוניאליזם זר ועריצות אוטוריטרית, והקדימות של מדינה לא-כתתית נקייה מפילוגים והיררכיות של אמונה, שכן מי שעומד בין כל אחד מאיתנו לבין האינסופי אינו משרת אף אחד מהם. .
אני גם תומך ברעיון של מולדת ישראלית, ולא רואה סיבה ששתי המדינות הללו, פלסטין וישראלית, יהיו סותרות זו את זו או אנטגוניסטיות. כמה ישראלים שלא יסכימו איתי בשאלת פלסטין ומיליטריזם בכיבוש אימפריאלי ובשליטה אזורית היו בעלי ברית במטרת ציד הנאצים והפשיסטים בדרך כלל ברחבי העולם, אבל הם עיוורים לשותפותם שלהם ברוע זה בגלל שהם רואים את עצמם כקורבנות ולא כמבצעי פשעים נגד האנושות. מדובר בפחד, ובמעגל ההרסני של התעללות ואלימות.
כאשר האמונה מנוכסת על ידי סמכות ללגיטימציה בפוליטיקת זהויות, הזהות עצמה הופכת מבולבלת ומעורפלת. כדי להיות חופשיים, עלינו לתפוס בעלות על עצמנו כיצורים שנוצרו בעצמנו ואוטונומיים.
זו הסיבה שהתפקידים העיקריים של האזרח הם להטיל ספק בסמכות, לחשוף סמכות, ללעוג לסמכות ולערער על סמכות.
תמיד נשאר המאבק בין המסכות שאחרים עושים לנו לבין אלה שאנחנו עושים לעצמנו; זו המהפכה הראשונה שבה כולנו צריכים להילחם.
אני חושב על בעיית הרוע האנושי ומעגל הפחד, הכוח והכוח שלו במקרה של מדינות שהופכות לעריצות מהן נלחמו כדי להשתחרר מהן, וזה נכון לגבי מדינות מהפכניות אנטי-קולוניאליות בדרך כלל בגלל המורשת ההיסטורית של הקורבנות , בדרך זו; קורבנות הופכים לעתים קרובות למתעללים מכיוון שזהותם מאורגנת סביב כוח כאמצעי המילוט היחיד בעולם שבו לא ניתן לסמוך על איש.
כאשר האמון בוטל והוכח כריק וללא משמעות, כאשר היכולת להתחבר ולהרגיש את כאבם של אחרים באמפתיה נשברה ואדם ללא רחמים או חרטה, כאשר הפחד הוא מכריע ומוכלל ועוצב על ידי סמכות בשירות הכוח, הקורבנות לומדים שרק לכוח יש משמעות והוא אמיתי. אסור לנו לאפשר למתעללים שלנו להפוך למורים שלנו.
בעוד שלכל נושא כזה יש מקורות והיסטוריה ייחודיים משלו, הבעיה עצמה היא אוניברסלית, וקשורה למה שחוששים, ואיך הפחד הזה מעוצב על ידי סמכות זהות. מנקודת המבט שלנו כאמריקאים המפרשים אירועים בבעיה הקלאסית של המיעוט הכפול האופיינית על ידי ישראל ופלסטין, האופן שבו אנו תופסים נושאים קשורים רבות לאופן שבו הם ממוסגרים על ידי מקורות המידע והמניעים שלנו.
בסופו של דבר אנחנו מוגדרים לפי מה אנחנו עושים עם הפחד שלנו, ואיך אנחנו משתמשים בכוח שלנו.
השאלה הראשונה שיש לשאול על כל סיפור, והחשובה ביותר, היא פשוטה; של מי הסיפור הזה
אנחנו אבודים במדבר של מראות, של שקרים ואשליות, זיופים של עצמנו, דימויים והשתקפויות מעוותים, הדים וזהויות מורשות שמעוותות, משבשות.
להעצים ולגנוב את נשמתנו.
איך נענה למי שישעבד אותנו? האותנטיות והאוטונומיה שלנו מתממשות באמצעות תפיסת כוח, ודמיון מחדש והפיכתנו של עצמנו ושל המין האנושי כחברה חופשית של שווים.
אנו האמריקאים נוטים לראות דברים במונחים של כובעים לבנים וכובעים שחורים, כמו בסרטי המערבון המשמשים כמיתוסים וארכיטיפים של המקור הלאומי שלנו. ברגע שהוענק מעמד של קורבן, קבוצות ואנשים כאלה הופכים לכובעים לבנים ולחבר’ה טובים, חסרי יכולת לרוע ומנוגדים בתכלית למי שחייבים להיות כובעים שחורים. זו דרך איומה לבחור במדיניות לאומית.
למרבה הצער, אנו בני האדם יכולים להיות טובים ורעים בבת אחת, פגמי האנושות שלנו מהדהדים ומשקפים את השבר של העולם. זו אמת שהוכחה שוב הלילה באל קודס או בירושלים תלוי למי מדברים ובאיזה שפה, בעוד עזה בוערת מהסתערות של צבא הגנה ישראלי משתוללת בדומה ללילה לפני כמעט ארבעה עשורים בביירות. כשניסו לשרוף את ג’נט ואני בחיים בבית הקפה שלנו, כתריסר בני אדם שנגנב מהם הכל מלבד התקווה נשבעים נדרים זה לזה להחזיק בתפקיד שיכסה את בריחת הנשים והילדים שנלכדו בתקיפה הישראלית עד שכל בטוחים, בהגנה סופית לא על מסגד אל אקצא, מפואר ויפה ומלא במשמעות, אנדרטה לדחף האנושי להגיע אל מעבר לעצמנו ולאפשרויות הבלתי מוגבלות להפוך לאנושיות, במה המתאימה למותם המפואר של גיבורים, אבל של צרחות חסרות גוף של זרים בין המלחמות חסרות השם של עתיקות נטושה.
אל מול תהום הריקנות והברבריות הניהיליסטית של עולם של חושך ואש, של פחד וכוח, יש לי רק מילים להציע, ואני כותב לך את מה שאמרתי לחבריי שבחרו לעמוד איתי; איבדתי את ספירת היציעים האחרונים, אבל סיכנתי הכל כנגד סיכויים בלתי אפשריים ושרדתי יותר פעמים ממה שאני יכול לזכור, וכל מה שחשוב הוא שאנחנו לא נוטשים לא את עצמנו ולא אחד את השני, שאנחנו מסרבים להיכנע, כי זה רגע החופש שלנו, ולעולם לא ניתן לקחת אותו מאיתנו.
מהלילה הזה, פלסטין חופשית, כי אנחנו יכולים להיהרג, אבל אי אפשר לכבוש אותנו.
Torch of Liberty 
